Trening 41

Niedziela, 9 maja 2021 · dodano: 13.05.2021 | Komentarze 0

Kończący wyjątkowo intensywny tydzień dzień był jednym z najlepszych w tym roku, zarówno pod względem pogody, dyspozycji jak i trasy jaką wybrałem. Niestety znowu nie ominęły mnie problemy techniczne z rowerem ale ich wpływ na jakość treningu nie był zbytnio odczuwalny. Wyjechałem względnie wcześnie w całkowicie letnim stroju, to zupełnie inna jazda niż w ciepłych ciuchach. Miałem zaplanowaną ciekawą trasę w dwóch wariantach ale tym razem poszedłem na łatwiznę i wybrałem ten łatwiejszy omijający dwa podjazdy. Na początek jednak musiałem przejechać całe Bielsko, w weekendy zwykle wybieram trasę głównymi szosami i tak też było tym razem. Standardowo w tym roku musiałem się zatrzymać na każdym większym skrzyżowaniu i ponad 20 minut zajął mi dojazd do ulicy Górskiej gdzie zaczyna się pierwszy dłuższy na trasie podjazd na Przegibek. Podobnie jak wczoraj podjazd pokonałem w spokojnym tempie a ograniczała mnie tylko korba, chciałem trzymać kadencję powyżej 80 i się udało, wczoraj na podjeździe wiatr miał większy wpływ na jazdę, dzisiaj cały czas było z bocznym a tylko momentami pod wiatr a w końcówce z wiatrem, czas wyszedł bardzo zbliżony, moc również. Zjazd był dobry technicznie ale mógł być szybszy, w końcówce pojawiło się sporo samochodów które nie były w stanie wyprzedzić dwóch rowerzystów jadących obok siebie, bez pedałowania i w całkowicie wyprostowanej pozycji. Dopiero za skrzyżowaniem się rozładowało, rowerzyści oczywiście jechali na topowych rowerach, z wygolonymi i wytatuowanymi łydami. Jakiś dziwny trend ostatnio się narodził, ja ze swoimi zarośniętymi nogami i sprzęcie poskładanym z komponentów różnych firm wyglądam przy innych jak dziad. Bez problemu jednak wyprzedziłem dwójkę „ zawalidróg” i w swoim tempie jechałem dalej. Temperatura rosła szybko i jak rano było mi zimno to po godzinie już całkiem komfortowo. Walka z wiatrem nie była tak uciążliwa jak mogło się wydawać, podjazdy chyba bardziej dawały w kość ale na ogół idą ciężko więc żadnej różnicy mi to nie zrobiło. Od wiatru mogłem odpocząć na kilkunastokilometrowym odcinku z Żywca do Koconia. Równym tempem fajnie się kręciło, szybko przejechałem ten odcinek i zbyt późno zorientowałem się, że powinienem włączyć nawigację bo miałem wjechać w nieznane mi drogi. Musiałem zwolnić na moment aby upewnić się, że dobrze jadę, nie bardzo było jak pomylić skrzyżowania bo było tylko jedno na którym można było skręcić w prawo na Kocoń. Trzymając się głównej trafiłem w zupełnie nieznany mi teren, nawigacja przegapiła gdzieś jedno skrzyżowanie na którym miałem trzy nieznane drogi do wyboru, w prawo do głównej drogi na Suchą, prosto na jakiś przysiółek Lasu lub w prawo na Hucisko. Spojrzałem na mapę by się upewnić, że mam jechać w prawo, po pokonaniu sztywnego podjazdu trafiłem na bardzo niebezpieczny zjazd, technicznie nie było źle ale jakość drogi pozostawiała do życzenia, w okolicy Jastrzębia takie wyboje są normą ale w górach i środku lasu to chyba skutek rozrośniętych korzeni drzew, droga w takim wypadku nadaje się do remontu bo nawet samochodem nie jest bezpiecznie. Po zjeździe do kolejnej głównej drogi zrobiłem pierwszy dłuższy postój na trasie. Na postoju popełniłem poważny błąd nawigacyjny, testując różne ustawienia licznika zmieniłem orientację mapy i północ zwykle znajdowała się na górze a tym razem była na dole czyli tam gdzie rzeczywiście się znajduje i omyłkowo skręciłem w lewo, nie żałowałem tej pomyłki mimo dodatkowych 6 kilometrów jakie musiałem przejechać. Dojechałem do Lachowic ale zawróciłem by nie jechać znów na Koszarawę gdzie byłem ledwie 3 tygodnie temu. Odcinek w lesie był bardzo przyjemny ale później znowu pojawił się wiatr który utrudniał jazdę przez wiele kolejnych kilometrów. Po raz ostatni tą drogą w tym kierunku jechałem w 2010 roku, walcząc z wiatrem nie było możliwości aby cieszyć się widokami górskich szczytów z ośnieżonym Pilskiem na czele. Zaległości miałem jednak okazję nadrobić później, wybrałem się do Sopotni gdzie po raz pierwszy zawitałem w ubiegłym roku. Jadąc cały czas na południe walczyłem z czołowym wiatrem, mając przed sobą Pilsko było łatwiej oderwać myśli od dłużącego się podjazdu. Dla urozmaicenia w połowie dogonił mnie jakiś „kolarz” na elektrycznej szosie. Próbował mnie wyprowadzić z równowagi swoimi opowieściami o sportowej przeszłości wyssanymi oczywiście z palca, na początku próbowałem go nawet słuchać ale gdy wykład zszedł na pomiar mocy to zrozumiałem, że w tym nie ma ziarenka prawdy, 30-40 lat temu gdy ten „kolarz” był w moim wieku nie było jeszcze mierników mocy a generując takie wartości odjeżdżał by na całe minuty zawodowemu peletonowi a takiego kolarza w Polsce chyba nawet nie było, inne aspekty rozmowy również sugerowały, że ten osobnik ma coś z głową bo zaczął wyjeżdżać z tym co powinien robić a czego nie robić kolarz i gdy powiedział, że kolarz powinien skupiać się tylko na rowerze nie zawracając sobie głowy pracą ostatecznie przestałem go słuchać, na szczęście droga zrobiła się węższa i trzeba było jechać slalomem między turystami. Do końca podjazdu miałem spokój, na postoju próbowałem wytracić się wśród pieszych i odjechać ale się nie udało. Szybko poczułem ogon za plecami, ostatecznie po dosyć szybkim zjeździe zgubiłem szkodnika. Niestety hamując przed skrzyżowaniem zrobiłem to szybciej niż rowerzysta jadący za mną i wjechał mi w tylną przerzutkę. Usłyszałem trzask i byłem pewny, że pozbyłem się haka tylnej przerzutki ale konsekwencje nie były tak drastyczne, strzeliła tylko szprycha i po poluzowaniu hamulca dało się normalnie jechać. To była cena za święty spokój na dalszej trasie. Tak się złożyło, że w ciągu kilku minut miałem dwa postoje, po przymusowym na oględziny roweru musiałem zatrzymać się w sklepie bo w bidonach już była susza. Jedzenia miałem sporo w zapasie więc kupiłem tylko dużą butelkę wody i szybko ruszyłem w dalszą drogę. Jechałem już w większości z wiatrem ale dosyć asekuracyjnie na zjazdach i dziurawych odcinkach, mogłem zyskać nawet kilka minut ale postawiłem na bezpieczną jazdę. Momentami było trochę niebezpiecznie, w każdym miejscu gdzie mogłem spodziewać się pieszych były ich dziesiątki, nie utrudniało to aż tak bardzo jazdy ale wymagało koncentracji której po prawie 5 godzinach jazdy już brakowało. Lepsza pogoda to od razu dobre samopoczucie i całkiem przyjemna jazda, spokojnie mogłem wybrać trudniejszy wariant bo w domu byłem ze sporym zapasem mimo tego, że ostatnie 45 kilometrów przejechałem na uszkodzonym kole, bez jednej szprychy, nie wpłynęło to jednak na większe rozcentrowanie się koła bo wymiana i przykręcenie szprychy zajęło mi dokładnie 5 minut, musiałem też niestety uszkodzić opaskę TL w kole ale i tak jeżdżę z dętką więc nie miało to aż tak dużego znaczenia. Koło po wymianie szprychy kręci się tak samo jak przed uszkodzeniem. Tym treningiem zakończyłem wymagający cykl treningowy.