Nadszedł dzień na który czekałem od dłuższego czasu. Już trzeci rok z rzędu najważniejszym wyścigiem w sezonie jest dla mnie Tatra Road Race. W tym roku na skutek wielu okoliczności na które w większości nie miałem w wpływu zdecydowałem się na krótszy wariant trasy. Po raz pierwszy zrobiłem książkowe BPS, bez żadnych błędów, jedynym był chyba zbyt późny wyjazd z Zakopanego i nie miałem już zapasu czasowego który jednak nie był konieczny. Zaskoczył mnie panujący chaos wokół startu, zawodnicy spóźniający się na start, zamieszania z sektorami startowymi, warunki drogowe i logistyczne były jakie były i organizator miał dobre intencje ale coś nie zagrało jak trzeba. Po rozgrzewce odstałem około 15 minut i obserwowałem przejazd dystansu Hell, gdy wyścig przejechał też nie od razu ruszyłem w dół bo należał mi się pierwszy sektor i mogłem zjechać jako ostatni. Ustawiłem się z samego przodu, nie wszyscy którzy stali obok mieli prawo do startu z pierwszego sektora ale przy tym chaosie było to nie do wyłapania. Gdy nastąpił sygnał ruszyłem pierwszy i przez kilka sekund byłem na prowadzeniu ale szybko zaczęli mnie wyprzedzać inni zawodnicy, brakowało mi mocy aby cisnąć w tempie najlepszych pierwszy podjazd, wyprzedziło mnie około 30 osób z czego część to typowi mistrzowie pierwszego podjazdu po którym radzą sobie już gorzej. Jechałem równym tempem ale nie na maksa wiedząc, że jeszcze kilka podjazdów mnie czeka w ciągu kilkunastu minut. Na zjeździe wyprzedziły mnie tylko 2 osoby ale ja wyprzedziłem 3 oraz dwie które zbierały się z pobocza po wypadnięciu z trasy. Drugi podjazd zaskoczył wiele osób i dwie z nich zatrzymały się na początku ścianki z łańcuchem na blacie, jakoś je wyminąłem i mocno cisnąłem do końca podjazdu, nikt nie był w stanie jechać moim tempem, wyprzedziłem kilka osób i do 4 osobowej grupki traciłem niewiele, na zjeździe zachowywałem kontakt wzrokowy i pod Ostrysz widziałem już czołówkę, zbliżyłem się do kolejnych zawodników ale wciąż brakowało kilku metrów, na zjeździe dojechałem do nich a kolejni już byli na widelcu, charakterystyka trasy mi sprzyjała i szybko dojechałem do grupki i pracując na jej czele doprowadziłem do kolejnej selekcji, w pewnym momencie zostało nas 3, przed samą premią nieco mi brakło mocy i odstałem kilka metrów, na zjeździe zaczekałem na grupkę w której dobrze się pracowało i znowu się zjechaliśmy w całość. Nie wiedziałem czy zawodnicy których mijamy jadą Hell czy Hard i grupa w pewnym momencie liczyła ponad 10 osób, tempo było mocne, na ściance pod Budz już trzeba było iść na maska, tam jeszcze się utrzymałem ale później pojawiły się skurcze, nigdy nie miałem ich już po godzinie i nie wiedziałem jak się zachować, na płaskim odstałem kilka metrów, pod Bachledówkę goniłem na siedząco bo jak tylko wstawałem z siodełka skurcze atakowały moje nogi. Wymieniłem bidon na pełny, wziąłem magnez i ogień, zbliżałem się do grupki ale wciąż brakowało kilku metrów, zjazdy musiałem odpuszczać, jak tylko próbowałem kręcić korbą lub przyjąć bardziej agresywną pozycję wracały skurcze, moim jedynym ratunkiem była jazda w trupa na podjazdach, to był dobry wybór bo znowu nadrobiłem stracony czas ale wciąż 10- 15 sekund traciłem do grupy. Ostatni dłuższy zjazd totalnie mnie pogrążył i przekreślił moje szanse w tym wyścigu, jechałem jednak bardzo dobrze i czułem, że skurcze powoli mijają i zamierzałem jechać mocno do końca. Na zjeździe musiałem puścić korby, skurcze były tak silne, że blokowało mi nogi i przez spory czas nie kręciłem tracąc sporo czasu do grupy która cisła tutaj bardzo mocno, straciłem kontakt wzrokowy i nawet dogonił mnie zawodnik jadący z niewielką startą od bufetu. Pod Ostrysz już skurczów nie było ale zachowywałem rezerwy, odezwały się za to plecy o których bólu już zapomniałem, widziałem znowu grupę ale to już były blisko 2 minuty starty, nie do nadrobienia na tak krótkim dystansie, pojechałem jednak dobrze podjazd, zjazd był możliwie bezpieczny ale całkiem szybki. Ostatnie 5 kilometrów prowadziło głównie pod górę po niezłej nawierzchni, jechałem mocno, z przodu ani z tyłu nikogo nie było więc jedynym uatrakcyjnieniem nudnej jazdy było przełączanie ekranów w liczniku, dystans powoli mijał, gdy robiło się stromiej dokręcałem ale nie na maksa, meta coraz bliżej, noga całkiem nieźle podawała i byłem zły na to, że skurcze ustawiły ten wyścig bo mogło być naprawdę dobrze, przed metą postawiłem na jedną kartę i potrafiłem nieźle zafiniszować z samym sobą, po przejeździe przez metę miałem mieszane uczucia, wiedziałem, że pojechałem dobry wyścig ale jakiś niedosyt pozostał. Odebrałem medal za ukończenie i pojechałem do Zakopanego, podobnie jak rano przez Ząb.
Po sprawdzeniu wyników byłem zaskoczony, nigdy tak dobrze nie przejechałem żadnego wyścigu, gdyby nie skurcze byłoby naprawdę dobrze, nie popełniłem żadnego błędu, dobrze się rozgrzałem, ustawiłem z przodu na starcie, idealnie rozłożyłem siły, regularnie jadłem i piłem, wiedziałem kiedy docisnąć a kiedy popuścić, byłem tam gdzie trzeba przez większą część wyścigu i byłem w stanie kontrolować sytuację na trasie, zwykle traciłem szanse już na starcie a teraz wyścig dla mnie trwał do bufetu i zatrzymały go jedynie skurcze a nie jakieś moje błędy czy głupie decyzje. Zupełnie odciąłem głowę i to przyniosło rezultat. Najlepszy dotychczas wynik open to 15 miejsce w wyścigu ze startu wspólnego, teraz niby jest tylko oczko wyżej ale w mocniej obsadzonym i trudniejszym wyścigu na którym naprawdę trzeba być przygotowanym i nic nie dzieje się przez przypadek. Jestem bardzo zadowolony bo ten rok nie układał się po mojej myśli ale ten wyścig przeważył szalę na drugą stronę, już teraz mogę uznać ten sezon za udany. Za rok chciałbym znowu być na tym wyścigu i chyba pozostanę przy dystansie Hard gdzie jestem w stanie dać z siebie wszystko a na dłuższych trasach zwykle prędzej czy później łapie mnie mniejszy lub większy kryzys. Gdzie są osoby które na każdym kroku udowadniają mi, że jestem słaby, walczą o Komy na Stravie czy nie schodzą poniżej 30 km/h podczas treningów, dla mnie jest to poziom nie do przejścia a gdy przychodzi wyścig zwykle jest tak samo, z łatwością objeżdżam wszystkie takie „Gwiazdy”. Nie patrzę jednak na ten wyścig pod kątem wyniku, musiałbym się ścigać w innych kategoriach, ciężko znaleźć wśród tych co szybciej pokonali trasę osobę która pracuje tyle co ja lub więcej, brakuje jej snu, regularności w jedzeniu i cały rok ma jakieś problemy, m.in. zdrowotne. Pod tym względem jestem wygranym, nawet to co inni sądzą o mnie nie ma znaczenia. Nie przejmuję się tym, że na mecie pierwsze co usłyszałem to pytanie, dlaczego nie pojechałem na dłuższy dystans, to jest moja sprawa i mam argumenty za tym, że wybrałem krótki. Mi też nie podoba się wiele rzeczy ale nie mam na nie wpływu dlatego inni też nie powinni za mnie podejmować decyzji, udowodniłem swoje na trasie czym potwierdziłem to, że to była słuszna decyzja. Na tym wyścigu kończę sezon, jeszcze kilka czasówek chciałbym pojechać wykorzystując dobrą formę która pojawiła się na początku września. Pokaż trasę GPS

Nie planowałem dłuższego wyjazdu na Podhale ale miałem do załatwienia kilka spraw w Karkowie i nie opłacało się jechać spowrotem do Bielska i rano znowu ruszać do Zakopanego. Piękna pogoda pod Tatrami zachęcała do jazdy więc ruszyłem na przejażdżkę m.in. po pakiet do biura zawodów. W tym roku baza wyścigu zlokalizowana jest na Gubałówce, aby tam dojechać trzeba pokonać podjazd, nie ważne z której strony jadąc, oczywiście można dostać się tam koleją linową lub szynową ale na taki pomysł nie wpadłem. Pojechałem przy okazji sprawdzić drogę którą chciałem dojechać na start a jej nie znałem. Na początek jednak jechałem w korku z Zakopanego aż do Poronina, na podjeździe pod Ząb przepaliłem nieco nogę, czułem, że jest nieźle a zazwyczaj odczucia były inne. W Zębie skręciłem w lewo w nieznane i byłem zaskoczony dobrej jakości drogą aż na samą Gubałówkę, nie przewidziałem tylko jednego – tłumów pieszych na deptaku. Około kilometrowy odcinek jechałem niewiele krócej niż zajęło by mi go przejście pieszo. W biurze zawodów nie było tłumów więc szybko załatwiłem formalności. Do Zakopanego wróciłem przez Kościelisko, na drodze z Salamandry czekały na mnie różne atrakcje, m.in. prace związane z układaniem nowej nawierzchni więc kawałek musiałem przejść pieszo ale miałem też okazję przejechać się nowym asfaltem który jednak był tylko na krótkim odcinku, ostanie 500 metrów to straszne dziury ale bezpiecznie przejechałem i do Zakopanego dojechałem bez problemów. Czasu miałem jeszcze sporo ale jazda przez zatłoczone miasto nie należy do przyjemności więc po godzinie zjechałem do bazy. Sprzęt działa jak należy, noga podaje, brakuje nieco snu ale była okazja aby to nadrobić. Pokaż trasę GPS

Ostatni wyjazd przed wyjazdem na Podhale. Pojechałem sprawdzić czy wszystko działa w rowerze po serwisie. Ostatnio rzadko zaglądałem na Przegibek więc ruszyłem w tym kierunku. Jechałem spokojnie i nawet bez problemów przejechałem całe miasto. Na podjeździe nie umiałem złapać rytmu i często zmieniałem pozycję, plecy nie dawały o sobie znać co uznałem za pozytywny akcent. Na zjeździe pozwoliłem sobie na odrobinę fantazji, czysto i szybko wchodziłem w zakręty ale nie dokręcałem na prostych. W końcówce walczyłem z wiatrem w twarz ale nie był on tak uciążliwy jak mogło się wydawać. Pokaż trasę GPS

Spokojny wyjazd w teren. Planowałem zajechać do Cygańskiego Lasu i tam pokrążyć po ścieżkach ale w trakcie plany się zmieniły i z Dębowca ruszyłem na Szyndzielnię. Jechałem możliwie spokojnie zachowując zapas na kasecie, w końcówce gdy zrobiło się stromo łańcuch wylądował na największej koronce. Wjechałem bez zatrzymywania się czy prowadzenia roweru pod górę ale zajęło mi to sporo czasu. Gdy tylko zatrzymałem się musiałem walczyć z plagą much więc szybko ruszyłem w dół, wybrałem trudną ścieżkę, dwa razy musiałem zejść z roweru ale nie zraziło mnie to w żaden sposób. Trochę wydłużyłem jazdę zaliczając dodatkowy podjazd i zjazd ścieżką, w odróżnieniu od poprzednich wyglądał o niebo lepiej. Miałem jeszcze zapas czasu ale wróciłem do domu. Pokaż trasę GPS

Pokaż trasę GPS

Solidny tydzień treningowy zakończony. Na tym również kończę pracę z planem treningowym w tym sezonie. Pogoda była głównym czynnikiem decydującym o ilości, długości i jakości treningów. Coraz pewniej czuję się w terenie i poprawiłem nieco technikę zjazdu a na podjazdach coraz rzadziej mam momenty zawahania. Warunki treningowe mi od dłuższego czasu nie sprzyjają, mimo to jestem w stanie utrzymywać regularność treningów. To w dużej mierze wpłynęło na wzrost formy jaki u mnie nastąpił w ostatnim czasie. Sezon powoli się kończy ale okazji do sprawdzenia nogi będzie jeszcze co najmniej kilka. Ostatnie kilka tygodni przybliżyło mnie do formy, udało się nieco potrenować, wcześniej to nie wychodziło i do Tatry jestem możliwe dobrze przygotowany. Zdecydowałem się jednak na dystans Hard, tam będę mógł się wykazać.
1. Informacje o podjazdach:

Popołudniowy wypad na MTB na bardzo trudnej i wymagającej trasie. Wyjechałem z domu o 14:30 i liczyłem na to, że za 3 godziny będę już w domu. Pierwszy cel jazdy to Błatnia, byłem tam wiele razy, najczęściej piechotą ale nie znam wszystkich wariantów podjazdu i właśnie jeden z nich chciałem sprawdzić. Oczywiście drogi na mapie nie pokrywały się z rzeczywistością, jedną z nich, tą którą miałem jechać przejechałem i wyjechałem w całkiem innym miejscu niż zamierzałem, później pojechałem „na skróty” gdzie nie obyło się bez pchania roweru, wysokie nachylenie, błoto a miejscami kamienie spowodowały, że nie byłem w stanie jechać. W końcu znalazłem się na właściwym szlaku i jazda już szła lepiej, ludzi jednak było sporo i w kilku miejscach nie byłem w stanie ich minąć i nie obyło się bez spaceru, nas szczęście tylko raz przed Błatnią. Na szczycie sporo ludzi, często głuchych i z tego powodu zaliczyłem spektakularną glebę na trawę, mówiłem sobie, że ostatni raz jestem na Błatniej w weekend, chyba, że wcześnie rano. Przy punkcie widokowym zatrzymałem się na moment i ruszyłem w kierunku Klimczoka, jeden odcinek mnie znów pokonał, niewiele brakło mi aby wjechać najtrudniejszy fragment ale musiałem zbyt często zmieniać tor jazdy lawirując między pieszymi i straciłem przyczepność, przełożenie 32x46 to jednak zbyt mało na nachylenia rzędu 25 % w terenie. Później już szło mi lepiej, nie na tyle jednak abym mógł jechać ciągiem do Klimczoka. Postoje były jednak spowodowane tylko blokadą drogi przez pieszych którzy po usłyszeniu dzwonek nie wiedzieli na którą stronę ścieżki zejść. Na szczęście takie problemy skończyły się pod Klimczokiem. Od tego momentu było więcej w dół, nie hamowałem i było mnie słychać z daleka, kilka razy użyłem dzwonka, nie było to jednak konieczne. Zjazd przez Dębowiec do Wapienicy był najlepszy w moim wykonaniu, nie dokręcałem i tylko dwa razy nacisnąłem na klamki ale wyraźnie czułem ręce. Miałem jeszcze zapas czasu ale nie zdecydowałem się na wydłużenie trasy, wybrany wariant oznaczał jednak ciągłe hamowanie, po jeździe bardziej czułem ręce niż nogi które też dostały w dupę na ciężkich i wymagających podjazdach. Mimo wszystko jestem zadowolony bo widzę już postępy w MTB, jeszcze sporo brakuje do poziomu maratonowego ale do wiosny mam czas. Treningi w terenie dają też efekty na szosie, mogę żałować, że tak późno zdecydowałem się na spróbowanie swoich sił w MTB. Pokaż trasę GPS

Kolejny ważny dzień w sezonie. Zwykle Rajd z Metą na Równicy wyzwala we mnie wszystkie siły , nawet wtedy jak nic nie wychodzi. Przed wyjazdem miałem sporo problemów, m.in. dwa razy wracałem się do domu. Gdy już wyjechałem to jechałem dosyć mocno aby nie tracić już czasu i trochę się rozgrzać. W Skoczowie byłem na czas i niczym już nie musiałem się martwić. Przerwa pod Równicą się trochę przedłużyła i postanowiłem jechać w rękawkach bo było mi naprawdę zimno. Już początek podjazdu zwiastował, że nic z tego nie będzie, nie byłem w stanie przekroczyć pewnego poziomu a inni jechali wyraźnie szybciej, do czasu. W końcu jednak złapałem rytm i utrzymałem równe tempo na całym podjeździe co innym się nie udało, w końcówce próbowałem finiszować ale nic z tego nie wyszło. Jestem zadowolony z podjazdu, warunki nie sprzyjały rekordom, w tym roku nieco brakuje mi do poziomu sprzed roku gdy wjechałem ponad 40 sekund szybciej. Stwierdziłem, że jeden podjazd na Równicę mi wystarczy bo planowałem jeszcze popołudniowy wypad na MTB. Do domu wróciłem bocznymi drogami nie szarpiąc tempa. Wygląda na to, że znowu na jesień mam bardzo dobrą nogę i wreszcie mogę powiedzieć, że złapałem jakąś formę. Szkoda, że tak późno. Pokaż trasę GPS

Krótki wyjazd po pracy w celu sprawdzenia jednej z dróg łączących popularne szlaki w paśmie Błatniej. Jechałem naprawdę spokojnie, gdy wjechałem w teren łańcuch szybko wylądował na największej koronce kasety, jechałem równo i tak spokojnie jak się dało, mimo tego, że w ostatnim czasie sporo padało było sucho i rower pokrył się nawet drobnym pyłkiem. Gdy dojechałem do miejsca w którym zaczynała się nieznana ścieżka stwierdziłem, że nie nadaje się nawet do przejścia pieszo a wjechanie tam rowerem również nie jest możliwe, zarośnięty, kamienisty trakt namoknięty po ostatnich deszczach nie przekonał mnie by próbować zjechać nim w dół. Zawróciłem i skorzystałem z pierwszej lepszej ścieżki którą dostałem się do drogi na której chciałem się znaleźć. Tam już jednak było mokro i po chwili wolnej jazdy rower był całkiem brudny. Nie przejmowałem się tym tylko ruszyłem na rekonesans ścieżek w lesie między Jaworzem, Bierami a Grodźcem. Na mapie było ich sporo a tylko kilka nadawało się do jazdy, dwa razy zapuściłem się w całkiem zarośnięte miejsca, miejscami strasznie błotniste, nawet nie wiem kiedy rozciąłem sobie nogę ale na szczęście tylko lekko. Po wyjeździe z lasu jechałem już bardziej cywilizowanymi drogami ale w większości po szutrze czy kamieniach. Do domu wróciłem później niż zamierzałem ale nie żałowałem.
Pokaż trasę GPS

Mimo słabej regeneracji po Równicy już następnego dnia wyjechałem na kolejny trening tym razem w tlenie. Już zapomniałem o bólu pleców i dlatego nie zwracałem uwagi na to w jakiej pozycji jadę, źle jechało mi się przez miasto bo zdecydowałem się jechać przez centrum co nie było najlepszym posunięciem. Później już było jednak tylko lepiej, nawet kolejne remonty dróg i zwężenia nie robiły na mnie wrażenia. Po godzinie jazdy dojeżdżając do Międzybrodzia znowu poczułem ból pleców, nie minął przez kolejną godzinę i walczyłem z tym do samego końca. Na podjeździe nie byłem w stanie złapać rytmu a na zjeździe przybrać odpowiedniej pozycji. Powoli zaczyna mnie to irytować, nie mogę skupić się na treningu tylko muszę kalkulować i uzależniać wszystko od zdrowia. Noga podaje coraz lepiej ale jak nie współpracuje z resztą ciała to dobrych efektów nie będzie. Pokaż trasę GPS