Drugi trening siłowy. W porównaniu do ostatniego dołożyłem więcej ćwiczeń typowo siłowych.

Niedziela to już tradycyjnie wycieczka w góry, za cel obrałem chatę Wuja Toma gdzie doszedłem przez Palenicę i Błatnią. Po krótkim postoju wdrapałem się nieznaną drogą na Klimczok i zszedłem przez Kołowrót na Dębowiec i do domu. Popołudniu własnoręcznie zrobiłem pizzę z dodatkami które bardzo lubimy i czekałem na żonę aż wróci z Krakowa. Nawet awaria samochodu i perspektywa wydatków z tym związanych nie zaburzyła romantycznego nastroju który udało się stworzyć, nawet nudny serial który Ania bardzo lubi byłem w stanie przetrawić.

Kolejny weekend bez żony stał się faktem. Rano Ania pojechała na studia do Krakowa a ja wziąłem się za sprzątanie, kończenie budowy szafy i układanie naszych wspólnych rzeczy a wieczorem zrobiłem krotką rundkę po okolicy. Na solo to nie to samo co z żoną ale czasami trzeba być samemu aby zatęsknić i jeszcze bardziej cieszyć się chwilami spędzanymi wspólnie.

Nie tylko romantyczne spacery i wędrówki po górach wypełniają mi czas po sezonie. Czas wziąć się do roboty i zacząć pracować nad formą. Na razie będę ćwiczył w domu więc mając wolną chwilę i czas dla siebie wykonałem kilka ćwiczeń adaptacyjnych i dwa konkretne ćwiczenia siłowe. Mięsnie rąk trochę zapiekły ale o to w tym wszystkim chodziło.

Po dwóch dniach wolnych wyruszyłem wspólnie z Anią na górskie szlaki. Było ciepło więc kurtki od razu wylądowały w plecaku, żona po chwili narzekała, że jest jej ciepło ale nie chciało się nam wracać do domu. Po drodze wpadliśmy na pomysł aby pójść na skróty, na przełaj pod górę, mieliśmy tylko jedną parę kijów turystycznych więc dałem je żonie a sam ubezpieczałem ją z tyłu. Dobre kilkanaście minut wspinaliśmy się pod górę ale mogłem być dumny z żony, że pokonała taką trasę … w sukience. Mówiła, że następnym razem zamiast wygodnych butów trekkingowych ubierze buty na obcasie. Cała wyprawa była pełna momentów romantycznych, nawet kawa z termosu i ciastka kupione w sklepie i jedzone na szlaku miały w sobie coś wyjątkowego. Jedyny problem to chociażby brak ręcznika na którym można by było siąść więc wziąłem żonę na kolana. Dla takich wspólnych chwil warto żyć. Niestety później czekała na nas praca. Po powrocie do domu zjedliśmy ciepły rosół, żona włożyła ulubione buty na obcasie i naszyjnik i pojechała na spotkanie a ja spokojnie do swojej pracy.

Po sezonie nie rezygnuję z aktywności fizycznej więc wybrałem się na kilkugodzinną wędrówkę w góry. Postanowiłem dojść na Klimczok inną drogą niż zwykle więc udałem się w kierunku Cybernioka, Szyndzielni i na przełaj w kierunku przełęczy Kołowrót. Idąc zielonym szlakiem przeoczyłem skręt w kierunku siodła pod Klimczokiem ale nadrabiając kilka minut znalazłem się tam gdzie chciałem. W schronisku wypiłem kubek ciepłej herbaty i ruszyłem w kierunku Wapienicy. Tym razem przez Stołów i prosto w dół do Doliny Wapienicy. Jakiś kilometr przed domem spotkała mnie niespodzianka, Ania skończyła wcześniej zajęcia i wyszła mi naprzeciw. Po wspólnym obiedzie była wspólna kawka, oglądanie filmów w przytulnej atmosferze. Czego chcieć więcej od życia.

Ostatni raz w sezonie 2022 wsiadłem na rower. Wykorzystałem chwilę w której żona potrzebowała spokoju mając zajęcia zdalne na uczelni i pojechałem na klubowe Zakończenie Sezonu. Jakieś woli rywalizacji u mnie nie było, postanowiłem jechać treningowo nie wiedząc ile osób pojawi się na starcie. Ostatecznie pojawiło się całe 9 osób, to tylko potwierdza wszystkie moje przypuszczenia dotyczące klubu Jas-Kółka i zaangażowania w życie klubowe członków stowarzyszenia. Mniejsza ilość osób oznaczała bezpieczniejszą rywalizację ale był jeszcze jeden czynnik który sprawiał, że jazda stawała się bezpieczniejsza a był nim naturalny podział na grupki na podjazdach. Po starcie tempo było bardzo spokojne, pierwszy podjazd to już próby ataków ale starałem się wszystko kontrolować, próby odjazdów były też na zjazdach ale pierwszy, trudniejszy podjazd na trasie – Łazy. Tam peleton podzielił się i zostało nas 4 a później trzech. Z mojej strony nie było żadnej próby ataku ale tempo dyktowałem sam. Pierwsza runda przeleciała szybko, miałem pewne myśli, czy nie próbować atakować ale miałem 2 mocnych zawodników na kole i bałem się, źe stracę tylko siły a oni wspólnymi siłami mnie dojdą. To był błąd bo moja tytaniczna, równa i mocna praca poszła na marne, na ostatnim zjeździe wiozący się na kole Grzesiek zaatakował, zrobił kilkadziesiąt metrów przewagi a moje nogi nie chciały kręcić już jak należy. Zmobilizowałem się w końcówce ale nie udało się nadrobić start. Bardzo zależało mi na tym zwycięstwie bo nic w tym roku nie wygrałem i byłoby to najlepsze zakończenie sezonu. Ten wyścig dla mnie ma małą wartość, wystartowałem w tym roku 25 razy w zawodach a Grzesiek tylko raz, niemal każdy nasz wspólny wcześniejszy start to znaczna różnica na moją korzyść, ten sezon sporo kosztował mnie sił więc raczej niezadowoleni mogą być ci co zajęli miejsca 3 - 6 bo przez większą część sezonu bądź cały próżno było ich szukać na starcie zawodów i im mogło zależeć na tych zawodach. Po zawodach wróciłem do domu bo miałem już zaplanowane popołudnie i wieczór więc czasu na myślenie i biadolenie nie było sensu marnować.

Po pracy nie miałem ochoty na nic ale mając wolne popołudnie wybrałem się po raz pierwszy od dawna do Międzybrodzia przez Przegibek. Przez Bielsko tradycyjnie drobne problemy z przejazdem ale jakoś udało się dotrzeć do Straconki. Podjazdy nie wyglądały już tak dobrze jak w lipcu czy sierpniu ale zjazdy za to na poziomie tych najlepszych. Dwa Przegibki to było dla mnie mało więc dołożyłem jeszcze przysiółek Magurki gdzie prowadzi niezbyt długi i trudny podjazd. Ostatnie kilometry przed domem to już jazda w ciemnościach, z lampkami.

Po pracy znowu miałem trochę czasu i wybrałem się na godzinną przejażdżkę, rundka nad zaporą w Wapienicy okazała się w sam raz, do tego dołożyłem jeszcze dwa inne podjazdy dzięki czemu mogłem poćwiczyć zjazdy. Te wciąż wyglądają podobnie ale jest to raczej górny pułap możliwości jakie dotychczas byłem w stanie zaprezentować.

Praca 17-21.10 | Ride | Strava