Zaplanowany na ten dzień miałem trening z kilkunastominutowymi powtórzeniami na podjazdach z względnie stałą mocą. Czasu jak zazwyczaj nie miałem zbyt dużo więc zamiast Przegibka postanowiłem trenować na innym podjeździe. Z szerokiej gamy wybrałem Kocierz gdzie w tym roku jeszcze mnie nie było. Już po 7 wyjechałem samochodem w kierunku Porąbki gdzie ruszyłem na trasę. Na początek dosyć mocny przejazd przez Wielką Puszczę zakończony atakiem na ostatnich 500 metrach. Nie był to zły pomysł bo w niskiej temperaturze od razu zrobiło mi się cieplej. Na początku podjazdu na Kocierz zaczął padać deszcz, nie zatrzymałem się jednak i moknąc mknąłem w kierunku przełęczy. Nie byłem zadowolony z tego podjazdu ale dosyć szybko byłem na szczycie więc jednak tak źle nie było. Kolejne podjazdy wyglądały już tylko lepiej ale czułem narastające zmęczenie, pogoda była zmienna więc złapanie jakiegoś rytmu pedałowania czy komfortu cieplnego nie było możliwe. Równie kapryśna pogoda towarzyszyła mi również podczas powrotu do Porąbki. Nie trafiłem idealnie z pogodą ale trening został zaliczony. Pokaż trasę GPS

Praca + Miasto | Ride | Strava

Z braku czasu pokręciłem po bezpośredniej okolicy w bardzo spokojnym tempie po startowym weekendzie. Nogi nie były przesadnie zmęczone ale przed kolejnymi treningami warto nieco pokręcić. Pokaż trasę GPS

Ważny dla mnie tydzień zakończony. Co prawda wiele nie trenowałem ale aż 2 razy wystartowałem w zawodach. Bardzo różne to były starty, mimo tego, że oba zakończyłem na 10 miejscu Open. Do żadnego z nich nie przygotowywałem się specjalnie i można powiedzieć, że podszedłem do nich z marszu. Z kilku powodów to właśnie od tych zawodów rozpocząłem właściwy sezon startowy. Przez kilka wcześniejszych tygodni borykałem się z różnymi problemami które miały wpływ na to jak czułem się na rowerze a także na osiągane rezultaty, te były raz lepsze raz gorsze, tak jak wcześniejsze starty w zawodach. Duży wpływ na to miała pogoda, ilość treningu, regeneracja organizmu, stan zdrowia i praca która wymusza często mające kolosalne znaczenie zmiany w planie treningów. W połowie maja jednak pora problemy zostawić za sobą i nastawić się na lepszą jakość treningów i dobre starty w zawodach. W poprzednich latach bardzo mało startowałem ale w tym roku się to zmieni. Pierwszy naprawdę dobry start w tym roku miał miejsce w sobotę gdy sprawdziłem nogę w czasówce na Ochodzitą, do czołówki co prawda jeszcze mi brakuje ale zaprezentowałem solidny poziom który wystarczył na to aby znaleźć się w najlepszej 10 Open. Kolejnego dnia na MTB wszystko wyglądało już zupełnie inaczej. Od startu walczyłem z rowerem i w efekcie w połowie dystansu odpuściłem walkę o pozycje i bezpiecznie dojechałem do mety, na 10 miejscu Open. Trasa była wyraźnie trudniejsza niż w Rybniku, obsada też mocniejsza więc taki wynik przed zawodami mogłem brać w ciemno. Mimo tego, że w niedzielę poszło mi gorzej bardziej mi się te zawody podobały, tutaj każdy jest traktowany jednakowo, nie ma gwiazd i „świętych krów”, z każdym można porozmawiać a przyjeżdżając na szosowe zawody jest się traktowanym jak śmieć a kończąc na tym, że niektórzy nie podają mi ręki w obawie, że się pobrudzą. Przestałem się tym przejmować ale nie widzę sensu aby na siłę startować na szosie jak w MTB odnajduję więcej radości. Jeżdżę dla siebie i dla własnej satysfakcji więc niech nikt się nie zdziwi jak za jakiś czas będę na zawodach pojawiał się w innym stroju skoro dla wielu mój wkład w drużynę którą reprezentuję nic nie znaczy to przestaje mieć to sens i reprezentując siebie nie będę musiał się kompletnie niczym przejmować a teraz jest z tym różnie. Stałem się w peletonie zapchajdziurą o której istnieniu wiele osób woli nie wiedzieć i między innymi dlatego ruszyłem w kierunku MTB.
1.Analiza parametrów ciała:
Proces stabilizacji danych trwa nadal, na razie nie przekłada się to jednak na lepszą wydolność organizmu.
2.Dane o obciążeniu treningowym:
Większa stabilizacja danych w tej tabeli spowodowała nieco lepszą nogę podczas weekendowych zawodów.

Po sobotniej czasówce miałem mało czasu na regenerację przed kolejnymi zawodami – Bike Atelier Maraton w Tarnowskich Górach. Po udanym debiucie w Rybniku nabrałem apetytu na kolejne równie dobre starty w MTB więc wystartowałem w trzecim etapie cyklu na trudniejszej niż w Rybniku trasie. Znowu pojawiłem się w miasteczku zawodów dosyć późno i zrezygnowałem z klasycznej rozgrzewki. Tym razem miało to kolosalne znaczenie na trasie i w zasadzie wpłynęło na to, że przestałem się liczyć w stawce już na starcie. Coś tam pokręciłem przed pojawianiem się w sektorze ale nie wystarczyło to na szybki i efektywny start. Mimo tego, że pojawiłem się w sektorze już na 15 minut przed startem byłem na jego końcu, muszę w końcu dostosować się do realiów panujących w tym cyklu i wtedy będzie mi dużo łatwiej. Po starcie już mogłem zrezygnować z mocnej jazdy, przez kilka minut na siłę próbowałem się wpiąć w pedały a cały czas był problem z prawym butem. W końcu to olałem i zacząłem walczyć o pozycje, gdzie się dało wyprzedzałem i w pewnym momencie popełniłem poważny błąd, postanowiłem wyprzedzać lewą stroną gdzie leżało pełno luźnych kamieni, na jednym z nich dobiłem oponę do obręczy i przedziurawiłem dętkę, powietrze schodziło wolno więc jechałem dalej, czułem się coraz mniej pewnie ale walczyłem dalej o jak najlepszy rezultat. Na jednym z trudniejszych technicznie odcinków pojawił się zator i zawahałem się, wytraciłem prędkość i w efekcie zeskoczyłem z roweru, mimo tego, że jak większość zawodników za mną prowadziłem rower pod górę robiłem to znacznie szybciej niż inni a gdy siadłem na rower to jeszcze nadrobiłem. Sytuacja przed tym podjazdem była dla mnie dobra bo z przodu była kilkuosobowa grupka z którą spokojnie mogłem jechać do mety i walczyć o podium. Po podjeździe nie umiałem znaleźć optymalnej pozycji na rowerze i fatalnie przejechałem przez kamieniołom gdzie pojawiło się kilka niebezpiecznych zjazdów i odcinków bardzo technicznych. Tam straciłem kilka pozycji i pewność siebie. Rower na kapciu z tyłu był bardzo trudny do sterowania i bardzo asekuracyjnie jechałem dalej, na podjazdach brakowało przyczepności a na zjazdach bałem się puścić hamulce aby nie zaliczyć gleby a blisko mnie było sporo osób więc byłem zagrożeniem nie tylko dla siebie ale i dla innych. Aby problemów technicznych było mało, jakieś 4 kilometry przed metą poluzowało mi się siodełko, dokręcałem je przed startem i okazało się, że śruba nie trzyma jak należy. Postanowiłem się zatrzymać i straciłem kilkadziesiąt sekund na tym, że dokręcałem siodło. Powietrza wolałem nie dopompowywać aby dziura w dętce się nie powiększyła. Ostatni odcinek pokonałem już na luzie, bez ciśnienia na wynik bo ten nie mógł być dobry. Bardzo szkoda mi tego startu bo na podjeździe przed metą mogłem zrobić przewagę nad innymi bo na krótkich podjazdach byłem w stanie generować nawet 400 – 500 Wat i robić po kilka sekund różnicy. Podtrzymałem tegoroczną tradycję i linię mety minąłem w tempie spacerowym. Ostatecznie skończyłem jako 10, do pierwszego miejsca spora starta ale już drugie było w zasięgu. Liczyłem na solidną zaliczkę punktową do klasyfikacji generalnej ale się nie udało. Jeżeli miałem w głowie pomysł odpuszczenia maratonu w Raciborzu kosztem zawodów na szosie to już nie ma tematu, w Raciborzu powinienem się pojawić aby jeszcze liczyć się w walce w KG bo wiem, że jesienią nie będę miał okazji aby startować w tym cyklu.
Przez niesprawny rower nie zrobiłem rozjazdu ale nie było to konieczne bo nie byłem ujechany na mecie. Atmosfera jaka panuje w miasteczku zawodów bardzo mi pasuje. Tutaj nikt niczego ode mnie nie wymaga, jestem początkującym zawodnikiem w MTB i starty na dystansie Mini są dla mnie na ten moment optymalne. Poznałem już kilka nowych osób i coraz bardziej przekonuję się do MTB, nie wiem co trzymało mnie tyle lat przy szosie, obecnie to MTB ma większy potencjał organizacyjny w naszym kraju a ilość imprez tylko w województwie śląskim potwierdza ten fakt. Wyścigi szosowe stały się dla mnie zbyt niebezpieczne, za dużo tam cwaniactwa i chorych oczekiwań a także przypadku. Tutaj jak ktoś jest mocny i jeździ dobrze technicznie automatycznie jest wysoko, na szosie nie będąc w czołówce automatycznie zajmuje się miejsca w dolnej połowie stawki, w MTB różnice między poszczególnymi zawodnikami są dużo mniejsze i czasem w minucie znajduje się nawet 20 zawodników, nie ważne czy w czołówce, czy w połowie stawki. Na razie nie stać mnie na to by spróbować swoich sił na dystansie Hobby ale nie od razu Kraków zbudowano i z czasem powinno być lepiej.
Pokaż trasę GPS

Kiedy usłyszałem o tym, że w tym roku będzie kolejna próba organizacji jazdy indywidualnej na czas pod Górę Żar już wiedziałem, że nie może mnie na tej imprezie zabraknąć. Ten sezon nie układał się dla mnie najlepiej więc właśnie od tego startu miałem zacząć zasadniczy sezon startowy. Kilkanaście dni przed startem okazało się, że organizacja jazdy na czas na Górę Żar jest niemożliwa więc organizator przygotował wariant zastępczy – Milówka Challenge. Nie miało to dla mnie zbytniego znaczenia bo trasa była ciekawa i trudna, niekoniecznie przez nachylenie terenu. Po raz pierwszy w tym roku przyłożyłem się do BPS. Już kilka dni przed startem nawadniałem się, przyjmowałem optymalne dawki witamin i minerałów, postawiłem na większą ilość snu oraz więcej regeneracji. Przygotowałem sprzęt który udało się przetestować, nie zapomniałem o niczym ważnym co zdarzało się w przypadku poprzednich startów. Postawiłem także na niestandardowy wariant dojazdu na start, ze względu na darmowe przejazdy KŚ dojechałem pociągiem do Milówki. Miałem idealną ilość czasu na formalności w biurze i rozgrzewkę. Zwykle startowałem na końcu stawki więc nowością dla mnie był start już jako 14 zawodnik na liście. Zaplanowałem 40 minutową rozgrzewkę więc już o 11:30 ruszyłem grzać nogę. Udało się wszystko zrobić według planu ale nie przewidziałem dodatkowego buforu czasowego na dodatkowe, niezaplanowane czynności. Tym samym po dojeździe na miejsce startu miałem niecałe 2 minuty do rywalizacji.
Start nie wyszedł mi zupełnie, nie mogłem się wpiąć a później złapać rytmu na kostce brukowej, straciłem kilka sekund a kolejne zostawiłem na kostce musząc lawirować przed zawodnikami którzy start mieli nawet za 30 minut i nie musiało ich być w okolicy startu. Po minucie walki z trasą wjechałem na asfaltowy odcinek, moc była niezła ale nie byłem przekonany czy utrzymam ten pułap do końca. Wydawało mi się jednak, że jadę słabo bo nie byłem w stanie jechać nawet 20 km/h, oczywiście nie wpadłem na to, że czołowy wiatr może zabierać szybkość i to w znacznym stopniu. Gdy zacząłem doganiać zawodniczki startujące przede mną stwierdziłem, że tak źle nie jest. Trochę straciłem podczas przejazdu pod ekspresówką oraz na szukaniu optymalnego przełożenia na kolejnym trudniejszym fragmencie. Cisnąłem jednak z niezłą mocą więc motywacja była aby utrzymać ten poziom. Niestety każde wypłaszczenie na trasie i mieszanie biegami to starty czasu które wraz z dystansem od startu nabierały coraz większych rozmiarów. Cały czas przesuwałem się do przodu, z równą częstotliwością wyprzedzając kolejne osoby, dobra i efektywna jazda skończyła się w momencie końca odcinka gdzie dawniej leżała kostka brukowa. Od tego momentu Waty nie były już tak dobre a jazda strasznie szarpana, odliczałem już dystans do końca. Gdzieś po 20 minutach już nie było takiej motywacji do mocnej jazdy jak na początku, później pojawiły się jakieś samochody które zmusiły mnie do zmiany toru i bardzo kontrolowanej jazdy. Przed wjazdem na płyty prowadzące do mety popełniłem największy błąd na trasie, zamiast jechać sobie lewą stroną gdzie nikt nie jechał zjechałem na prawą i szybko dojechałem do 2 zawodniczek i nie bardzo miałem jak wyprzedzić więc spokojniej niż byłem w stanie dojechałem do mety. Z czasu byłem umiarkowanie zadowolony, ale już starta do Przemka Niemca nie była tak duża jak na Rurze na Kocierz więc z całości czasówki byłem zadowolony. Dziwnie się czułem czekając na rozwój wydarzeń już na mecie. Mocno wiało więc założyłem rękawki które momentami nie wystarczały do komfortu termicznego. Widząc w jakim tempie inni dojeżdżają do mety byłem pewny, że mój czas przejazdu jest słaby ale tak nie było. Długo miałem najlepszy czas w kategorii M3 oraz utrzymywałem się w czołówce Open, dopiero przejazd faworyta zawodów – Alexeya Kmetsa zmienił klasyfikację Open. Na Kocierzu miałem czas gorszy od niego o prawie 4 minuty a tutaj niecałe 2 minutki. Gdy wszyscy liczący się zawodnicy byli już na mecie mój czas zamykał 10 Open a w kategorii pozwalał zajmować 4 miejsce. Taki wynik też znalazł się w wynikach oficjalnych. Nie jest to powód do wstydu ale też niekontrolowanego zachwytu, mam w sobie jeszcze spore rezerwy, wiem w którym miejscu jestem i pojechałem na miarę obecnych możliwości.
Po długim postoju na mecie zjazd nie należał do przyjemności, ciężko się było zagrzać, ale bezpiecznie zjechałem do Milówki skąd do dobrej kiełbasie z grilla ruszyłem w spokojnym tempie do Bielska.
Pokaż trasę GPS

Spokojny wyjazd w towarzystwie na kawę na Kubalonce. Po raz pierwszy doceniłem istnienie roweru elektrycznego, aby niejeżdżący na co dzień osoby mogły ze mną jechać skorzystały z rowerów elektrycznych i mogliśmy jechać nieco mocniejszym tempem. Czasu na to by jechać z domu do Wisły i spowrotem nie miałem więc łatwiej było podjechać samochodem do Szczyrku gdzie znajduje się wypożyczalnia rowerów elektrycznych. Tym razem nie skusiłem się na przetestowanie tego wynalazku i w towarzystwie 3 rowerów elektrycznych ruszyłem na Salmopol. Jechało się całkiem nieźle, noga podawała dużo lepiej niż dzień wcześniej na treningu po którym byłem nieźle ujechany. Coś chyba drgnęło bo zarówno szybko się zregenerowałem jak i mogłem korzystać z nieco lepszej nogi co z kolei wpłynęło na dużo przyjemniejszą jazdę. Na zjeździe do Wisły przed szybszą jazdą powstrzymywały mnie samochody których i w samej Wiśle było całkiem sporo. Stwierdziłem, że jazda przez Zameczek może być dla mnie zbyt męcząca więc pojechaliśmy przez rondo na Oazie i główną drogą na Kubalonkę. Była motywacja do tego by szybciej wjechać na górę, nie miałem przewagi nad elektrykami więc z bananem na ustach wjechałem jako ostatni z grupki na przełęcz. Dobra kawa i deser lodowy były warte wysiłku, bardzo lubię takie wyjazdy bo są tą bardziej przyjemną odsłoną kolarstwa. Posiadówka trochę się przeciągnęła więc zdecydowaliśmy się na zjazd Zameczkiem, tutaj już miałem przewagę nad elektrykami więc na nowym asfalcie przed Nową Osadą zwolniłem i wtedy grupa znowu się zjechała. Na deser czekał nas jeszcze podjazd na Salmopol, zawsze lubię podjeżdżać tą drogą więc teraz w spokojnym tempie była to czysta przyjemność. Na zjeździe zrobiło się już trochę chłodno ale pora była późna więc można było się tego spodziewać. Towarzysze zadowoleni z przejażdżki więc i ja nie widzę powodu aby czuć się inaczej. Przed startowym weekendem taki wyjazd był idealnym rozwiązaniem.
Pokaż trasę GPS

Kilka razy w roku trafia się trening którego bardzo nie lubię ale poprawia wydolność organizmu w beztlenie i warto go robić. Aby dobrze się rozgrzać wybrałem dłuższy wariant dojazdu do Straconki. Jadąc tradycyjną drogą miałbym problem aby przeprowadzić dokładną rozgrzewkę, a wybierając wariant przez Lipnik miałem na to sporo czasu. Nie czułem się jakoś szczególnie dobrze a byłem wręcz zmęczony przed jazdą ale nie mogę zbyt łatwo rezygnować z treningów więc po solidnej rozgrzewce ruszyłem z kopyta pod Przegibek. Zacząłem zbyt mocno a później miałem problem aby utrzymać założoną moc na powtórzeniach, starałem się jak mogłem ale zdarzyły się powtórzenia na których nie utrzymałem założonej mocy. Sporo problemów sprawił sprzęt a konkretnie przednia przerzutka która czasami nie chciała wrzucić na blat. Druga seria powtórzeń na większym zmęczeniu była jeszcze trudniejsza. Tutaj znowu problemy z utrzymaniem mocy ale jakoś udało się wytrzymać 12 powtórzeń po których mogłem już spokojniej jechać w kierunku domu. Dołożyłem sobie kilka podjazdów na trasie i nieco ujechany dojechałem do domu. Bałem się tego treningu i cieszę się, że mam już go za sobą. Pokaż trasę GPS