Luty w porównaniu do stycznia był gorszym miesiącem. Na początku walczyłem z infekcją i dopiero 10 lutego mogłem wrócić do treningów. Od tego czasu stopniowo wracałem do planu treningowego. Z tyłu głowy miałem już obóz treningowy w Calpe więc treningów było mało. W Calpe szybko doszedłem do wniosku, że jestem słaby i mój organizm nie nadaje się do wzmożonego wysiłku fizycznego. Musiałem więc zmienić swoje cele na ten wyjazd i jeździłem czerpiąc przyjemność z widoków. Stopniowo czułem się lepiej i pewniej na rowerze ale to za mało aby myśleć o realizacji planu treningowego. Szybko pogodziłem się z tą sytuacją, wiem, co mam robić dalej.

Motywacja, cierpliwość i pewność siebie są na wysokim poziomie. Dzięki temu łatwiej jest mi pracować dalej.
Organizm potrzebuje jeszcze czasu aby dojść do siebie. Cały marzec poświęcam na treningi wytrzymałościowe, przez ostatnie kilka lat nie skupiałem się na tym elemencie, długie treningi oczywiście były ale było ich mało i brakowało regularności. Na takiej podstawie już będzie można coś zacząć budować. Największe braki właśnie u mnie są w wytrzymałości, w poprzednich latach bardzo dobrze radziłem sobie podczas podjazdów i wysiłków beztlenowych a na dłuższych trasach mnie brakowało. Nawet teraz stać mnie na pojedyncze bardzo mocne zrywy ale szybko mnie odcina. Utrzymanie regularności w treningach jest teraz najważniejszym dla mnie celem do zrealizowania w najbliższym czasie.
Udało się ustabilizować wagę po chorobie, inne parametry też w normie a jak już płuca wrócą do siebie to już osiągnę komfort.
Obciążenia treningowe w lutym zostały skupione w ostatnim tygodniu, w styczniu przez 3 tygodnie zebrałem tyle samo TSS co przez 10 dni treningowych w lutym. Oczywiście skutkowało to zmęczeniem i gorszą regeneracją ale w dłuższej perspektywie może wpłynąć korzystnie na organizm i proces treningowy.
Pierwsze jazdy na zewnątrz miały miejsce dopiero w Calpe. Przez kilka dni dojeżdżałem tez do pracy na rowerze ale wciąż najtrudniejsze jednostki treningowe wykonywałem przy pomocy trenażera i w marcu też się to raczej nie zmieni.

Szósty dzień pobytu w Calpe oznaczał wyjazd na Puerto de Tudons. Tym razem od drugiej strony by zaliczyć długi zjazd do Benidorm. Dzień trochę dla mnie pechowy ale skończył się pozytywnie. Czerpałem garściami widoki i zauważyłem, że organizm powoli przyzwyczaja się do wysiłku i zaczyna pracować wydajniej.
CTC '24 #5 - Widokowo | Ride | Strava

Piąty dzień w Calpe zaczął się podobnie jak wcześniejsze. Jak już wsiadłem na rower to jakoś poszło. Nogi doładowane po dobrym śniadaniu potrzebowały czasu aby się rozkręcić. Dobry trening na podjeździe pod Fusterę a następnie znów to co zwykle czyli podziwianie widoków, po zaliczeniu Berni raczej trzymałem się z dala od podjazdów. Odwiedziłem jedno z kultowych miejsc w okolicy – Morairę gdzie zatrzymałem się na kawę i deser.
CTC '24 #4 - Dobra robota | Ride | Strava

Czwarty dzień w Calpe oznaczał odpoczynek. Postanowiłem wdrapać się na dach Calpe – Ifrach. Wejście na szczyt spod apartamentu zajęło mi 85 minut. Na górze bardzo mocno wiało więc od razu schodziłem na dół. Po drugim śniadaniu ruszyłem na rower, w planie miałem rundę 68 kilometrów, dookoła Berni. Po drodze postój w rowerowym barze w Xalo i powrót szybką drogą N332 do Calpe.
CTC '24 #3 - Spokojna rundka | Ride | Strava

Trzeci dzień w Calpe. Pogoda podobna jak dzień wcześniej, sporo chmur z rana z których z czasem zaczęło wyglądać słońce i tak pozostało do końca. Trasa tym razem łatwiejsza, najpierw trochę podjazdów w okolicy – Fustera, Bernia, później sporo płaskiego i po kawie w Denii znowu dwa wymagające podjazdy, w tym kultowe Cumbe del Sol z ponad 10 % nachylenia na sporym odcinku. Udało się bez kryzysów objechać trasę ale nogi bolały.
CTC '24 #2 - Pierwsze opalanie | Ride | Strava

Drugi dzień obozu w Calpe. O 8 wstałem i zjadłem śniadanie, później trochę zabawy z pedałami i po 11 byłem gotowy do jazdy. Nie było zbyt ciepło i wiało więc założyłem rękawki i pełne rękawiczki. Trasa można powiedzieć, że standardowa czyli Fustera i Col de Rates. Już po starcie wiedziałem, że nie jest ze mną dobrze, mimo świeżości jechało się ciężko. O kilka sekund poprawiłem najlepszy czas na Fusterze ale już atak na Col de Rates dał słabszy niż 2 lata wcześniej czas. Warunki były trudne, zmienny wiatr na podjeździe który w znacznym stopniu utrudniał jazdę. Po podjeździe byłem tak ujechany, że długo łapałem oddech, wydajność płuc po chorobie to oddzielny temat i na razie muszę sobie radzić z tym, że nie jestem w stanie dostarczyć odpowiedniej ilości tlenu do mięśni co oznacza, że muszę jeździć wolniej. Postanowiłem zaliczyć drugi raz Col de Rates i dołożyć jeszcze El Guadalest, ten drugi podjazd był chyba najgorszym w ostatnich 10 latach, przy 200 Watach tętno było kosmiczne a organizm pracował już na maksa. Dopiero po postoju w La Nucia nogi lepiej pracowały i tętno spadło do akceptowalnych wartości. Trudny to był dzień ale przynamniej wiem na czym stoję, ponad 2000 metrów przewyższenia i 100 kilometrów na start to dobry wynik. Po jeździe prysznic, regeneracja i wieczorny spacer skończony porcją dobrego makaronu z 4 rodzajami sera i oczywiście napojem regeneracyjnym.
CTC ^24 #1 - Szukanie płuc | Ride | Strava

Pierwszy dzień obozu w Calpe obejmował przede wszystkim transfer z Bielska do Calpe. Oznaczało to pobudkę o 3 w nocy aby przed 6 być w Krakowie na lotnisku, ostatecznie byłem kilka minut po 6 i bez kolei załatwiłem formalności. Samolot wyleciał o czasie ale mocno wiało i lot trwał planowane 3:20. Długo czekałem na bagaż i spóźniłem się na autobus do Calpe, do kolejnego miałem ponad 2 godziny więc posiedziałem dłużej na lotnisku. Gdy w końcu dotarłem do Calpe to w planie miałem już tylko zakupy, skręcenie roweru i krótki rozruch który obejmował spacer i ćwiczenia ogólnorozwojowe. Byłem tak zmęczony podróżą i szybko poszedłem spać.

Zwift | Virtual Ride | Strava