Po sobotnim krótkim treningu nastał czas na kolejny test FTP. Po ostatnich testach na Równicy, zdecydowałem się zmienić podjazd na Salmopol. Nie wiedziałem jak się ubrać i wyjechałem na ubierany i po chwili już było mi za ciepło. Po dojechaniu do Skoczowa i krótkim postoju, dalej jechałem już w grupie. Tempo było umiarkowane, z wiatrem jechaliśmy dosyć szybko. Wspólnie dojechaliśmy do początku podjazdu na Równice i tam nastąpił podział na 2 grupy. Pierwsza jechała przez Skalicę i Tokarnię a druga prosto na Salmopol. Ja oczywiście byłem w tej pierwszej grupie. Na początku podjazdu wszyscy mi odjechali, jechałem swoim założonym tempem i z dosyć dużą stratą dojechałem do końca kostki brukowej. Na zjeździe też nie szalałem i nie widziałem nikogo przed sobą . Zbliżył się do mnie Tomek którego zdołałem wyprzedzić na podjeździe. Dojazd do Dobki również umiarkowany, dopiero po skręcie na właściwy podjazd pod Tokarnie musiałem zwiększyć moc. 5 minut mocniejszego wysiłku posłużyło idealnie jako rozgrzewka przed testem. Zjazd nie należał do przyjemnych, udało się bezpiecznie dotrzeć do skrzyżowania. Po kilkuminutowym postoju podczas którego rozebrałem jeszcze jedną warstwę ubrań jechaliśmy spokojnie przez Wisłę. Za rondem fajna, równa jazda po zmianach do skoczni. Tam odpuściłem i zostałem za grupką. Wszystko było zamierzone i przez pierwsze 1500 metrów straciłem sporo do reszty. Ostatnie 7 kilometrów musiało wystarczyć na 20 minutowy test. Ruszyłem dosyć mocno i trzymając stała moc podążałem w kierunku początku właściwego 5 kilometrowego podjazdu. Dojechałem do Jas-Kółek i jechałem dalej, nachylenie wzrosło, moc była dalej stała. Na nieco łatwiejszych fragmentach miałem problem z utrzymaniem właściwej mocy a nadrobić nie bardzo było jak. Pracowałem cały czas równo i tradycyjnie po około 15 minutach już było ciężko. Zacisnąłem zęby i dawałem z siebie ile mogłem. Na koniec nie miałem już z czego przyśpieszyć a test zakończyłem niemal na samym szczycie, perfekcyjnie oszacowałem miejsce początku testu. Wynik wyszedł gorszy niż miesiąc temu, waga poszła nieco w dół, mniej treningu i lekki spadek mocy na progu. Nie jest to powód do niepokoju, utrzymanie cały czas wysokiej formy nie jest taką łatwą sprawą, wole teraz być słabszy a na ważnych wyścigach które są przede mną dać z siebie więcej. Sam 5 kilometrowy podjazd wjechałem niewiele wolniej niż mój najlepszy czas. Jadąc na lżejszym rowerze ten czas byłby lepszy. Wiem ile straciłem na sprzęcie bo miesiąc temu jadąc na lepszym rowerze w podobnym czasie potrzebowałem prawie 7 % mniej mocy przy tej samej kadencji. Czas nie zawsze jest najważniejszy. Po wjechaniu na szczyt zjechałem kawałek w dół i ledwo wjechałem na szczyt. Starciem sporo sił, ale wiem, że przez te 20 minut dałem z siebie wszystko. Po odpoczynku ruszyłem w stronę Szczyrku z zamiarem wjechania na Orle Gniazdo. Zjazd nawet dobry, mało samochodów i pewna jazda, niestety nie do końca. Jadąc ponad 60 km/h nagle przede mną zatrzymał się samochód, zacząłem hamować , zablokowało mi tylne koło i jakoś się obroniłem wjeżdżając na przeciwny pas, dobrze, że nic nie jechało bo byłoby nie ciekawie. Odechciało mi się dalszej jazdy. Podjazd zacząłem bez przekonania, zapomniałem jak tam jest stromo, jechałem dosyć mocno ale z rezerwą, w głowie chodził mi jeszcze drugi fragment podjazdu do Osiedla Podmagura. Po wjechaniu do Sanktuarium już dalej nie myślałem jechać, sporo ludzi i zablokowany wjazd w lewo na dalszy podjazd. Zjechałem w dół dziurawą drogą i już spokojnym tempem do Bielska. Ścianki idą jako tako, musze trochę nad nimi popracować by później w takich momentach szukać swoich szans.
Wynik testu:





Pokaż trasę GPS

Już połowa roku minęła, więc przyszedł czas na Pętlę Beskidzką. Ten maraton zawsze dla mnie był sentymentalny, od tego maratonu w 2009 roku zacząłem amatorsko startować w imprezach amatorskich i nie wiem czy bym w ogóle wrócił do startów gdyby nie ten maraton.
Kilka razy szykowałem najlepszą formę na ten dzień i nie inaczej było w tym roku. Jak się nastawiałem na wynik to zawsze coś stawało na przeszkodzie, w tym roku znowu nie wszystko zagrało jak powinno. Od dłuższego czasu miałem problemy ze zdrowiem. Przy dłuższym mocniejszym wysiłku brakowało mnie, nie był to problem z mocą a z oddechem, brakowało mi tlenu. Jest to skutek nieco zmienionych w ostatnim czasie warunków pracy a także zmiennych warunków atmosferycznych i słabej regeneracji. Wizyta u lekarza potwierdziła wszystko i zalecono mi oszczędzanie się i zmniejszenie wysiłku.
Nie miałem zamiaru rezygnować ze startu w Pętli ale w dzień startu miałem spory dylemat. Rano czułem się źle, nie byłem w stanie zjeść normalnego śniadania a temperatura powietrza nie zachęcała do wyjścia na zewnątrz. Jedyną słuszną decyzją była zmiana dystansu na jedną rundę, bałem się, że nie podołam dłuższej trasie a 6 godzin w ciągu dnia w tym roku jeszcze nie jechałem. Była to chyba słuszna decyzja i wcale jej nie żałuję.
Na rozgrzewce nic nie wskazywało na dobrą jazdę i jedynym światełkiem w tunelu był fakt, że zjadłem normalny posiłek przed startem. Po kilku decyzjach o ubiorze zdecydowałem się na krótki strój i rękawki. Na start przyjechałem dosyć późno i nie miałem dobrej pozycji startowej. W moim przypadku to jest kluczowe, nie jestem w stanie przepychać się do przodu a jadąc na czele peletonu jestem w stanie utrzymać w miarę równe tempo. Udało mi się wystartować z nieco lepszej pozycji ale po starcie już zacząłem tracić i kilka razy było niebezpiecznie, im bliżej startu ostrego tym więcej było zrywów i kilka razy trzeba było hamować, te stary honorowe są bardzo niebezpiecznie i nie wiem czy lepi nie byłoby od razu puścić peletonu i zacząć ściganie dużo wcześniej. Pierwszy krótki podjazd przed zaporą poszedł mi fatalnie, w ogóle nie byłem w stanie kręcić swoim tempem i nic nie zyskiwałem. Przed Zameczkiem byłem już za peletonem i nie bardzo wierzyłem w to, że zaliczę dobry wyścig. Na początku Zameczka zacząłem nadrabiać, spory tłum trochę to utrudnił ale później stopniowo szło coraz lepiej, czas wyszedł bardzo przeciętny ale nadrobiłem sporo. Czołówka była daleko z przodu ale do drugiej grupy załapać się mogłem. Na zjeździe oczywiście straciłem, ale nie dużo i dogoniło mnie tylko kilka osób. Po zjeździe do Istebnej jechaliśmy we 4 a zmiany dawałem tylko ja i Marcin Wróbel. Przed Koniakowem pracowaliśmy we trzech ale to nic nie dało i dogoniło nas sporo osób. Nie wiem ile nas było dokładnie, trzymałem się z przodu i tak dojechaliśmy do Koczego Zamku. Niecałą minutę przed nami była spora grupa, ale dogonić nie było szans. Jechałem dosyć mocno i udało mi się zrobić niewielką przewagę na podjeździe. Na stromym zjeździe nie straciłem wiele i miałem zapas. Po około 2 kilometrach musiałem wyhamować z około 50 km/h do 20, nie wiem jakim cudem uniknąłem zderzenia z wjeżdżającym z pobocza dostawczakiem i wtedy dogoniła mnie grupa i jakimś cudem złapałem koło. Trzymałem się środka i jakoś jechałem. Im bliżej Milówki tym spływałem do tyłu i na rondo wjechałem na ostatniej pozycji. Zaczął się znienawidzony przeze mnie odcinek do Węgierskiej Górki . Tutaj wyszła cała prawda o poszczególnych zawodnikach. Współpracy nie było a jazda po zmianach była szarpana i chaotyczna. Ja starałem się jechać na tyle mocno jak potrafię ale nie wychodziło to tak jak powinno. Za bufetem znowu towarzystwo się rozluźniło i prowadziliśmy praktycznie we dwóch, w okolicy Lipowej zaczynałem trochę tracić, na zjazdach zostawałem za grupą, na podjazdach dojeżdżałem i tak aż do Buczkowic. Tam siłą woli zjadłem żela i widząc, że tempo jest niemal wycieczkowe przesunąłem się na przód. Po wjeździe na główną drogę w Szczyrku podkręciłem nieco tempo, nie było one na tyle mocne, że mogliśmy nadrobić cokolwiek do czołówki. Jakoś nikt nie był chętny do współpracy i jechałem cały czas na przodzie grupy aż do Soliska. Jak zaczął się podjazd na Salmopol to nie podkręciłem tempa i jeszcze grupa była w całości. Po kilkuset metrach zrobiła się przerwa, dojechał do mnie jeden zawodnik i wspólnie wjechaliśmy na szczyt. Blisko było kilka osób a reszty grupy nie było widać. Początek zjazdu nie należał do najszybszych, sporo samochodów przez które nie można było jechać z dobrą prędkością, druga część zjazdu już dużo szybsza, o dziwo nikt mnie nie wyprzedził. Dopiero w Wiśle Malince dojechały do mnie 3 osoby i po zmianach jechaliśmy na tyle ile się dało. Przed Zameczkiem wyprzedziliśmy dwie osoby które odpadły z lepszej grupy. Ostatni podjazd wjechałem już na 90 %, wiedziałem, że nikogo już nie dogonię, a towarzysze jechali kilka metrów za mną. W równym tempie dojechałem do mety. Nie wiedziałem dokładanie jak mi poszło, po sprawdzeniu wyników okazało się, że bardzo dobrze pojechałem, nieduża starta do najlepszych i dobre miejsce. Biorąc pod uwagę, fakt, że nie byłem w pełni sił a warunki nie należały do moich ulubionych oraz słaby początek to lepiej być nie mogło. Poziom który prezentowałem przez ostatni miesiąc utrzymany i kolejny start bez pecha, oby tak dalej.




Pokaż trasę GPS

Pierwszy od dawna trening z TwomarkSport. Chciałem się sprawdzić na rundach i oczywiście nie wszystko wyszło jak powinno. Dojazd do rund spokojny w grupie a po wjeździe na rundę od razu gaz, nie złapałem dobrego rytmu i zacząłem tracić, po chwili znalazłem się na samym końcu, za osobami które jechały bardzo dziwnie, nerwowo, zmieniając tor jazdy przez co prawie liznąłem koło a na jednej z wyrw wybiło mnie z rytmu i nie wiem jakim cudem nie wyglebiłem. Wszyscy oczywiście mi odjechali i nie miałem już kogo gonić. Za rondem wyprzedziłem kilka osób ale najlepsi oddalali się. Jechałem sam, straciłem sporo i nawet na podjeździe nikogo nie widziałem. Miałem plan by pojechać mocno jedną rundę a drugą spokojnie i do domu. Z planu nic nie wyszło i na drugą rundę wjechałem mocnym tempem i mocno jechałem dalej. Widziałem kogoś przed sobą, ale nie dogoniłem bo ten zawodnik skręcił w skrót. Jechałem cały czas swoim tempem i byłem w stanie utrzymać to tempo przez 4 rundy. Po drodze wyprzedziłem 4 osoby i w sumie nie dużo straciłem do kilkuosobowej grupki która chociaż 1 rundę przejechała z czołówką. Po rundach dosyć spokojnie dojechaliśmy w grupie do Bielska. Ciężko jest się pozbierać po kraksach i o dobrej jeździe w grupie na razie mogę pomarzyć. Zostaję za grupą szybciej niż dużo słabsi zawodnicy i nic z tym nie mogę zrobić.


Pokaż trasę GPS

Sobota przywitała nas deszczem i jadąc na start jeszcze kropiło. Było mokro i po piątkowym upale nie było śladu. Przed starem przeszła konkretna ulewa i rozgrzewka była bardzo krótka. Ustawiłem się z tyłu, po starcie mieliśmy spokojnie wyjechać poza teren miasta i dopiero podkręcić tempo. Spokojna jazda trwała kilka sekund i za pierwszym zakrętem już poszedł ogień. Próbowałem przebić się do przodu i zapłaciłem za to wypchaniem z zakrętu. Za rondem nie było sensu gonić, wszystko było porozrywane a czołówki nie było widać. Jechałem bardzo mocno i łapałem kolejnych zawodników, nikt nie próbował mi dać zmiany, dopiero gdy w zasięgu wzroku pojawiła się kilkuosobowa grupa to współpracując udało się dołączyć. Początkowo był lekki chaos i współpraca nie była wzorowa. W grupie jechało kilka osób które nie miały większego pojęcia o współpracy w grupie i psuło to trochę szyk. W pewnym momencie zauważyłem problem w tylnym kole Izy. Strzeliła szprycha i dalsza jazda była trochę nerwowa. Od tego momentu sporo czasu jechałem w ogonie pilnując by Iza nie została z tyłu. Od czasu do czasu dawałem zmiany a i tak byłem jednym z najczęściej jadących na czele grupy zawodników. Ostatnie około 20 kilometrów było walką z wiatrem. Tempo trochę siadło, mógłbym próbować się oderwać ale nie widziałem w tym sensu i ograniczyłem się do dawania dłuższych i mocniejszych zmian. Na finisz się nie napalałem, na zakręcie i byłem na 5-6 pozycji i tak też wjechałem na metę. Nasza grupa straciła niecałe 15 minut do czołówki i 4 do 2 grupy. Przy równej i mocnej współpracy te 4 minuty były spokojnie do nadrobienia.

Po szybkiej regeneracji i dobrym obiedzie przyszedł czas na etap 2. Przed samym wyjazdem z hotelu zauważyłem, że w przednim kole mam kapcia. Nie traciłem czasu, sił i nerwów na naprawę tylko skorzystałem z zapasowego koła od Darka i mogłem jechać na start. Ponad 8 kilometrowy dojazd na start był bardzo dobrą rozgrzewką, było dosyć ciepło i szukałem cienia. Na starcie ustawiłem się w miarę z przodu w zacienionym miejscu. Po starcie tempo nie było zbyt mocne, oczywiście zaczęły się przepychanki i wszystkie blokady w mojej głowie się uruchomiły i zacząłem spływać na tył peletonu. Te wszystkie kraksy i upadki nie pozwalają mi swobodnie jechać w peletonie, boję się kraksy i nawet przy tej dosyć niskiej prędkości było kilka niebezpiecznych sytuacji które mogły skończyć się źle. Myślałem, że później jakoś się to ułoży i słabsi zawodnicy poodpadają i zrobi się trochę bezpieczniej. Z czasem tempo wzrosło, nie było równe i moja pozycja w peletonie ulegała zmianie. Po około 15 kilometrach zrobiło się bardzo niebezpiecznie, pojawiło się rondo, ktoś przyhamował i ja musiałem odbić w lewo, jadący obok Darek znalazł lukę z prawej i jakoś przemknął, ja musiałem całe rondo objechać i miałem już około 200 metrów starty. Darek też tracił ale mniej i był w stanie jeszcze dołączyć do peletonu. Tempo oczywiście poszło mocne i nie miałem praktycznie żadnych szans na dołączenie do peletonu. Zacząłem gonić, bardzo mocno pracowałem i powoli zmniejszałem stratę do reszty, z peletonu strzelały kolejne osoby a ja dalej goniłem. Miałem około 100 metrów starty i przez ponad 2 kilometry jechałem tempem grupy. Powoli zaczynało brakować i już nie miałem szans dogonić. Jechałem cały czas mocno, nie miało to zbytniego sensu, bo raczej nikt już z peletonu nie odpadł a kolejna czasówka nie miała sensu. Na około 25 kilometrze odpuściłem gonitwę i zacząłem myśleć o bufecie. Udało się dostać wodę od strażaka i dalej jechałem spokojnie czekając na Izę. Po ponad 10 kilometrach samotnej spokojnej jazdy dojechała do mnie Iza w towarzystwie Kuby. Po chwili dogoniliśmy jeszcze jednego zawodnika i dalej jechaliśmy już w 4 osobowej grupce. Początkowo wszyscy dawali zmiany, próbowałem przekonać Izę, że nie musi tego robić i od tego momentu pracowaliśmy praktycznie we dwóch. Kuba narzekał na skurcze, daliśmy się na to nabrać a to była tylko podpucha. Przez cały czas namawiał mnie na atak, odjazd, ściganie a nie miało to sensu. Na około 10 kilometrów do mety zostałem sam na czele i przez większość czasu dyktowałem tempo. Około kilometr do mety poszedł atak, Kuba wyrwał do przodu a za nim pognał drugi kolega. Ja nie miałem ochoty na finisz i dopiero ostatnie 300 metrów pojechałem mocniej. Iza dojechała zaraz za mną awansując na 1 miejsce z ponad 11 minutową przewagą. Mój występ lepiej przemilczeć, moc jest, forma jest, brakuje pewności siebie i cwaniactwa, wynik nie jest dla mnie najważniejszy, straciłem szansę na awans w Generalce ale spaść niżej już nie mogłem.
Na mecie myślałem tylko o wodzie, ostatnie 10 kilometrów jechałem bez picia. Wypiłem prawie 1 litr duszkiem i poczułem się lepiej. Ja wiem, że się skompromitowałem ale się tym nie przejmuję.