Pierwszy od 7 tygodni trening na szosie. Dzień wcześniej przygotowałem dwa rowery do jazdy, stalowy z błotnikami oraz aluminiową szosę czekającą co prawda na wiosenny przegląd ale jej stan pozwala na normalną jazdę. Długo zastanawiałem się który rower wybrać, piękne słońce i suche drogi wokół domu przekonały mnie aby wyjechać na „szybszym rowerze”. Już zapomniałem ile czasu potrzeba na przygotowanie się do jazdy. Świadomie zrezygnowałem z bidonu zabierając plecak z bukłakiem, jedzenia zabrałem na maksymalnie 3 godziny jazdy i nie planowałem postojów po drodze. Wybór ubrania zajął chwilę ale już jego zakładanie trwało dłużej. Gdy w końcu byłem gotowy zorientowałem się, że nie zabrałem pompki. Musiałem się po nią wrócić bo nigdy nie wyjeżdżam nieprzygotowany. Podczas ostatniego sprawdzania roweru przed jazdą załączyłem tylną lampkę dla bezpieczeństwa. Gdy ruszyłem to żałowałem, że wybrałem ten rower bo drogi nie wyglądały tak dobrze jak widać to było z okna. Po kilku minutach zorientowałem się, że zapomniałem zmienić kasetę w kole i na niektórych koronkach łańcuch przeskakuje. Nie przeszkadzało mi to ani nie wpływało na jakość jazdy. Kolejny rok z rzędu potwierdziło się zjawisko które trwa już wiele lat. Z każdym rokiem przybywa samochodów na drogach i nawet w tym trudnym czasie nic się w tej kwestii nie zmieniało. Kiedyś w niedzielę można było spokojnie pojeździć na szosie w bardzo małym ruchu a obecnie takiej opcji nie ma. Szybko pogodziłem się z myślą, że spokojnie nie będzie i bezpieczeństwo jest najważniejsze. Zapomniałem o tym, że na drogach miejscami jest woda i po kilku kilometrach rower był już do mycia. Po drodze wydarzyło się jeszcze kilka niecodziennych sytuacji. Jedną z nich było zaskoczenie po widoku jaki zobaczyłem na drodze przed Pszczyną. Ponad 20 drzew rosnących przy drodze zostało wykopanych z korzeniami, krajobraz jak pobojowisku, niestety to coraz częsty obraz w naszym jakże pięknym kraju. Nie wiem czemu ma to służyć, jedyne co przychodzi mi do głowy to modernizacja drogi. Gdyby nie remont drogi 933 to w ogóle bym tamtędy nie jechał i nie widział tego. Planując maksymalnie trzy godzinną jazdę, każda zmiana trasy oznaczała kombinowanie aby szybciej nie wrócić do domu. Nie byłem przygotowany na dłuższą trasę ale coraz częściej wydłużam trasy i później cierpię z tego powodu. Tym razem typowej bomby głodowej nie było, jedyna oznaka zbliżającego się kryzysu to podwyższone tętno oraz problemy z utrzymywanie wysokiej kadencji. Wydłużając trasę trafiłem na odcinek bez asfaltu, na tym krótkim fragmencie trasy jeszcze bardziej wybrudziłem rower. Mimo wydłużenia trasy zakładałem, ze uda się być w domu o 13. Dojechałem nawet z lekkim zapasem który na wjeździe do miasta wynosił 5 minut. Jak na pierwszy wyjazd oraz zważając na to, ze jest dopiero luty to noga całkiem solidnie podawała. Każdy kolejny wyjazd u mnie jest zwykle coraz lepszy więc jestem spokojny o sezon mimo tego, że czasu w tym roku mam znacznie mniej. Na trasie spotkałem wielu rowerzystów lub kolarzy, niewielu z nich odwzajemniło pozdrowienia a tylko jeden już blisko domu jako pierwszy zawołał „cześć”. Wzajemny szacunek wśród kolarzy zanika, czasy są trudne ale nie można zamykać się w sobie i we własnych myślach
Pierwszy raz zdecydowałem się na wyścig na Zwift. Z różnych względów najbardziej pasował mi piątek. Dosyć późno zebrałem się na rozgrzewkę i dlatego była ona krótka. Wystarczyło jednak czasu na rozgrzanie się i przepalenie nogi. Wyścig który wybrałem odbywał się na 3 różnych trasach. Wybrałem oczywiście tą najtrudniejszą chociaż bardzo korcił mnie wariant z podjazdem pod Alpe który dobrze znam i byłaby okazja poprawić swój czas. Wybrałem jednak wariant który oznaczał przynajmniej godzinę mocnej jazdy, jak się okazało bez chwili wytchnienia. Dotąd uważałem, że wyścigi wirtualne znacznie różnią się od realnych, tutaj jednak przekonałem się, że jest inaczej. Nie mając doświadczenia w jazdach „grupowych” na Zwifcie zagubiłem się na starcie. Zmyliło mnie to, że po tym jak nastąpił start czas stał w miejscu. Po chwili jak się zorientowałem było już za późno, przespałem start niczym na wyścigu w realu. Około 15 osób odjechało a ja goniłem w kilkuosobowej grupce. Zupełnie jak na wyścigu zniwelowanie kilkusekundowej starty na płaskim odcinku okazało się niemożliwe więc skupiłem się na trzymaniu równego tempa. Zupełnie nie znałem tej trasy ale dane liczbowe mówiły, że w końcówce jest wymagający podjazd. Po kilku minutach gonitwy moja strata do czołówki przekroczyła 30 sekund, tak się skupiłem na trzymaniu równej mocy, że nie zauważyłem, że zostałem sam. Do podjazdu utrzymywałem przewagę nad zawodnikami z tyłu ale traciłem do czołówki, gdy zaczął się podjazd sytuacja stała się dużo bardziej dynamiczna. Czołówka podzieliła się w krótkim czasie, moja moc wystarczyła aby nadrabiać czas do najlepszych. Skupiony byłem na tym co zwykle czyli trzymaniu mocy i kadencji. Nawet nie zauważyłem kiedy znalazłem się na czele. Nie udało się utrzymać przewagi bo po kilku minutach wyprzedził mnie najmocniejszy zawodnik. Generował średnio 5 W/kg czyli o 0,5 więcej niż ja, miałem rezerwy ale nie takie. Mogłem dołożyć 300 Wat i ciągnąć jak najdłużej, bałem się jednak odcięcia i zdecydowałem się utrzymać poziom jaki prezentowałem od początku. Mając bezpieczną przewagę ale i około 30 sekundową stratę do lidera która była nie do odrobienia zdecydowałem się na efektywny finisz. Wrzuciłem przełożenie które mi odpowiadało i rozkręciłem do kadencji 120. Udało się utrzymać moc i kadencję przez kilkanaście sekund, nie było wystarczających rezerw aby zrzucić ząbek niżej. Jak na pierwszy raz poszło nieźle, pierwszy raz wytrzymałem godzinę w równym mocnym tempie. Taki rodzaj wysiłku nie bardzo mi odpowiada, wolę krótsze testy lub zwykłe wyścigi na szosie.
W pewnym sensie powtórka z wtorku czyli jazda głównie w 1 strefie. Już na starcie problemy ze sprzętem w wyniku czego Zwift wyłączył się po kilku minutach. Pech chciał, że tego dnia nie monitorowałem aktywności na liczniku i dopiero druga próba włączenia Zwifta okazała się udana. Trochę mnie te problemy wybiły z rytmu ale najważniejsze założenia zrealizowałem. Przepaliłem nieźle nogę fundując sobie 2 minuty na około 360 Wat z kadencją ponad 100. Jeszcze 2 miesiące temu miałbym problem z utrzymaniem takiej kadencji na wysokiej mocy a teraz okazało się to bułką z masłem. Przy okazji próbowałem także robić to ćwiczenie co zwykle ale tutaj już nie wyglądało to tak dobrze. Organizm tego dnia też był jakiś nieswój ale mocy w nogach nie brakowało.
Spokojniejszy niż zwykle trening siłowy. Rozgrzewka i część ogólnorozwojowa bez zmian a później nieco modyfikacji. Zmniejszyłem ilość powtórzeń w seriach oraz czas odpoczynku między seriami i cały trening trwał 10 minut krócej niż zwykle.
Początek tygodnia zapowiadał się jako najluźniejszy dla mnie czas od miesiąca, niestety tak nie było. Na całe szczęście nie miałem w planie żadnych wymagających treningów bo pewnie nie byłbym w stanie się na nich skupić. Godzinna luźna jazda z tradycyjnymi ćwiczeniami na kadencji dobrze mi zrobiła. Sezon się zbliża ale wciąż jest sporo do zrobienia. W trakcie jazdy uświadomiłem sobie, że zupełnie zrezygnowałem z jazd regeneracyjnych. Nie zawsze miałem na nie czas ale kilka świadomie odpuściłem.
Ostatni trening przed odpoczynkiem. Niestety moja dyspozycja przed treningiem była fatalna. Całą noc nie spałem co jakiś czas chodząc do toalety. Nie wiem czym się zatrułem ale nie byłem w stanie rano nic przegryźć. Kiedyś taka sytuacja zdarzała mi się bardzo często ale już dłuższy czas miałem spokój więc trochę się tym zaniepokoiłem. Decydując się na trening liczyłem na to, że skupiając się na czym innym zapomnę o złym samopoczuciu. Nie mogło być inaczej i pierwsze minuty jazdy były jak droga przez mękę, męczyłem się jakbym wsiadł na rower po wielomiesięcznej przerwie. Z czasem jednak jechało się coraz lepiej. Do tego stopnia, że po niecałych 2 godzinach jazdy musiałem nagle przerwać trening. Po tym incydencie czułem się już znacznie lepiej, byłem w stanie normalnie zjeść oraz wypiłem więcej wody niż powinienem. Uzupełniłem w ten sposób braki które wynikły z faktu, że wcześniej nie byłem w stanie nic przełknąć. Po 150 minutach jazdy gdy osiągnąłem założoną na ten tydzień ilość TSS skończyłem trening. Po raz pierwszy od dawna na tak długim treningu nie było problemów ze Zwiftem.
Pierwszy z dwóch treningów zaplanowanych na ten dzień. Jakoś nie umiałem się zmobilizować do treningu i przystąpiłem do niego później niż zazwyczaj. Jak już się zebrałem to jakoś poszło. Rozgrzewka przeleciała szybko ale chyba mogłem wykonać ją lepiej bo podczas pierwszych ćwiczeń ogólnorozwojowych czułem dyskomfort. Mimo to nie zweryfikowałem obciążenia jakie wykorzystałem podczas ćwiczeń na nogi. W porównaniu do poprzedniego treningu doszło 5 kilogramów. Dołożyłem także jedną serię ćwiczeń wydłużając czas przerw między nimi. Podczas ostatniego ćwiczenia zostałem przy obciążeniu, ilości serii i powtórzeń zastosowanych podczas poprzednich treningów. Po treningu jeszcze dodatkowo 30 minut odgarniania nagromadzonego śniegu.
Drugim treningiem była tradycyjna około godzinna jazda na trenażerze z ćwiczeniami polegającymi na zmniejszaniu lub zwiększaniu kadencji w określonym czasie. Jakoś specjalnie mi się nie chciało ale miałem czas z czym zazwyczaj jest różnie i dlatego wolałem tego nie marnować. Innym plusem było to, że mogłem skrócić niedzielny, nudny trening tlenowy. W tym wypadku nie było żadnych problemów, od początku do końca noga podawała, bez problemu utrzymywałem założoną kadencję. Utrzymałem dobrą jakość treningów na czym mi zależało najbardziej.
Nietypowy dzień regeneracyjny. Znajomi wyciągnęli mnie na narty. Nie miałem nic do stracenia i nawet nie protestowałem. Problematyczny okazał się jednak mój sprzęt pochodzący jeszcze z dawnej ery, wyprodukowany w państwie którego nie ma już na mapie. Dzisiejsze narty znacznie różnią się od tych jakie posiadam, są zarówno krótsze jak i posiadają odpowiednie krawędzie. Na nartach nie byłem dobre 5 lat i już zapomniałem jak się zjeżdża. Na stoku było jednak mało ludzi i miałem duże pole manewru. Pierwsze zjazdy to była zwykła padaka w moim wykonaniu, obyło się na szczęście bez gleby. Dopiero ostatnie trzy zjazdy wyglądały lepiej. Podczas ostatniego już zjeżdżałem bardziej odważnie, źle oceniłem swoje możliwości i musiałem awaryjnie hamować. Podczas ostrego hamowania urwało się wiązanie w prawej narcie. Na tym skończyła się moja jazda na ten dzień. Nie żałuję ale na razie nie planuję kolejnych, abym mógł się wyszaleć na stoku potrzebuję lepszego sprzętu i nie wiem czy taki zakup jest opłacalny.
PiotrKukla2
