Sezon ruszył na dobre więc trzeba skupić się na technice potrzebnej zarówno na szosie jak i w terenie. Przed wyjazdem opuściłem maksymalnie siodełko, zabrałem zwykłe buty, bez SPD i ruszyłem w teren. Początek spokojny a bezpośrednio po nim kilka technicznych i bardzo błotnych odcinków w terenie, poradziłem sobie z nimi całkiem nieźle i zgodnie z harmonogramem jaki sobie założyłem pojawiłem się na Dębowcu, później zjazd do Olszówki i Cygańskiego Lasu, fajną szutrową drogą. Następnie wspinaczka na Kozią, bez problemów wjechałem nie zaginając się na szczyt, tutaj już błota jak na lekarstwo więc i trochę pyłu się pojawiło. Na Koziej zatrzymałem się na moment a następnie ruszyłem na jedną ze ścieżek Enduro Trials – Twister. Jesienią jechałem pierwszy raz tą trasą i wówczas w kilku miejscach się zatrzymywałem a nawet schodziłem z roweru. Przejechanie bez postoju to już postęp ale skupiając się wyłącznie na technice jechałem bardzo wolno, w końcówce po remoncie trasy pojawiło się sporo piachu i żwiru, w dwóch miejscach musiałem się zatrzymać ale bezpiecznie dojechałem do końca. Trochę adrenaliny wyzwoliłem ale stwierdziłem, że wystarczy jak na jeden raz, zboczem Koziej Góry dojechałem do błotnej ścieżki pod kolejką linową na Szyndzielnię i znowu wspiąłem się na Dębowiec. Zjazd już sobie podarowałem i dosłownie zmieściłem się w widełkach czasowych jakie miałem na powrót do domu. Całkiem dobry trening zaliczyłem, mimo słabej jazdy w terenie jestem w stanie zauważyć postępy jakie poczyniłem od jesieni. Bardzo mało w tym roku jeździłem w terenie i chyba pora to zmienić. Pokaż trasę GPS

Po weekendzie który był spokojny rowerowo ruszyłem na kolejny wymagający trening w terenie górskim. Zamiast klepać podjazdy na stałej i wysokiej mocy postawiłem na krótkie powtórzenia następujące bezpośrednio po sobie z połowę krótszym czasem odpoczynku. Jako odcinek treningowy wybrałem podjazdy pod Salmopol, raz od Szczyrku i dwa razy od Wisły. Nie chciało mi się robić rozgrzewki więc od podjazdów i powtórzeń podszedłem z marszu, mając już za sobą 50 minut jazdy. Pierwszy podjazd poszedł gładko, powtórzenia były trochę za mocne a wiatr w dużej mierze pomagał więc były to idealne warunki na atak na rekord czasowy ale zaplanowany trening da mi więcej korzyści w przyszłości więc bez zastanowienia realizowałem założenia treningowe. Pierwszy zjazd do Wisły zupełnie odpuściłem, czas odpoczynku między seriami powtórzeń był chyba zbyt krótki bo drugi podjazd już męczyłem strasznie, do tego stopnia, że po głowie chodziły myśli o rezygnacji z trzeciego. Wymęczyłem go jednak i postanowiłem sprawdzić się na zjeździe. Popełniłem kilka błędów, najpierw odpuściłem początek, później źle wszedłem z zakręt i cudem uniknąłem czołówki z samochodem a w końcówce wytraciłem zbyt dużo prędkości na jednym z łuków. Mimo to poprawiłem najlepszy czas o 7 sekund, niby nie dużo ale robienia takich różnic regularnie pozwoli znacznie poprawić czas na tym zjeździe. Praca nad techniką wciąż trwa i umiejętności nabyte w terenie jestem w stanie w jakimś stopniu wykorzystać na szosie. Po zjeździe do Wisły pojechałem na rynek na dobrą kawę a następnie w niezłym tempie wróciłem do domu. Pokręciłem jeszcze nieco po okolicy i na liczniku pojawiło się 100 kilometrów. Nogi były nieźle ubite po tym treningu więc liczyłem się z tym, że regeneracja potrwa dłużej niż zwykle.
Pokaż trasę GPS

Miniony tydzień był czasem zarówno na trening jak i odpoczynek. Szczególnie dwa pierwsze dni tygodnia dały mi ostro w tyłek. Udało się zaliczyć chyba najlepszy trening w tym roku podczas którego zaliczyłem 9 podjazdów w tym 3 ściany pokonane na maksymalnej możliwej mocy, pięknie weszło to w nogi więc dwa dni luźniej jazdy pod rząd było jak najbardziej wskazane. Od razu zaowocowało to lepszą nogą i samopoczuciem i na kolejnych treningach nogi same kręciły. Czekałem na ten moment dłuższy czas i po raz kolejny nie zawiodła mnie intuicja, wraz z poprawą pogody i wzrostem temperatury wydolność mojego organizmu uległa poprawie. Byłem przekonany o tym, że weekend spędzony na uczelni w Krakowie będzie zupełnie bez roweru, udało się jednak szybciej wrócić do domu i zaliczyć krótką ale bardzo szybką rundkę. Rowerowo ten tydzień wyglądał obiecująco, pod innymi względami wyglądało to już bardzo różnie ale na ogół mogę zaliczyć ten czas to tych pozytywnych. Dzięki temu, że udało się zaliczyć wszystkie sprawdziany na uczelni mogę wystartować za tydzień w Leśnicy. Ten start traktuję treningowo, bez specjalnego przygotowania i nastawiam się na jak najwięcej mocnych akcentów, chciałbym pokazać się na czele peletonu ale nie wiem czy wystarczy mi na to mocy. Klasyk Annogórski to jeden z ostatnich wyścigów z którym mam rachunki do wyrównania więc tym bardziej jest motywacja by pojawić się na starcie.

• 1.Analiza parametrów ciała       Brak niepokojących sygnałów dotyczących parametrów ciała to jak najbardziej pozytywny znak.
• 2.Obciążenie treningowe:Po intensywnym początku tygodnia, końcowka była przeciętna stęd spadek wartosci ATL i CTL.
• 3.Podsumowanie Majówka Camp 2022:

W tym roku postawiłem na obozy treningowe i chciałbym ich zaliczyć kilka. Pierwszy z nich – w Calpe był bardzo udany a kolejny przypadł właśnie na weekend majowy – 30.04 do 04.05. Obóz trwał 4 dni i składał się z 2 części. Pierwszą z nich była baza tlenowa – 2 treningi na niskiej mocy. Nie byłbym sobą gdybym celowo wybierał jak najbardziej płaskie trasy. Pierwszego dnia zaliczyłem 2 podjazdy na Przegibek i kilka hopek w okolicy Lipowej. W sumie niecałe 3 godziny jazdy, pilnowałem głównie kadencji oraz pracowałem nad oddechem, regularnym odżywianiem i nawadnianiem organizmu z czym nie raz miałem problem. Drugi dzień to długi trening w terenie górskim. Pętlę Beskidzką jechałem wiele razy, poza wyścigami zawsze zaczynałem ją w Buczkowicach lub Łodygowicach i jechałem na Szczyrk lub Wisłę a tym razem na początek pojechałem do Wisły i z ronda ruszyłem na Salmopol. Przez pierwszą połowę pętli noga podawała całkiem nieźle, podjazd na Salmopol mimo, że wolny podjeżdżało się bardzo przyjemnie. Później już złapał mnie kryzys i kolejne podjazdy – Ochodzita i Kubalonka to już katorga dla organizmu. Do tego doszły bardzo mokra po ulewie droga na zjeździe z Kubalonki i zator drogowy w Wiśle wiec dzień był pełen atrakcji, niekoniecznie tych pozytywnych ale jednak. Trzeci dzień majówki oznaczał krótszy trening ale już bardziej intensywny. W Jaworzu, nieopodal mojego domu jest kilka podjazdów które pokonuje się w 2 – 5 minut przy mocnej jeździe. Zaliczyłem 6 akcentów około 3 minutowych na tych hopkach i zbliżyłem się do najlepszych swoich czasów na segmentach, wspominałem czasy kiedy wszystkie „KOMy” na Stravie w Jaworzu były moje, obecnie zostały mi jeszcze 3 na podjazdach gdzie nawet 2 czy 3 mój czas jest lepszy niż drugi na segmencie. Po podjazdach dokręciłem jeszcze 40 minut w 2-3 strefie. Na ostatni dzień przydał trening wyniszczający organizm zarówno fizycznie jak i psychicznie. Pogoda oczywiście musiała wtrącić swoje trzy grosze i pokrzyżować plany ale udało się zrealizować założenia treningowe. Przede wszystkim poprawa najlepszego czasu na Magurce dała mi dużo satysfakcji. O tym, że nie jestem w formie przekonałem się kolejny raz łapiąc dosyć poważny kryzys na trasie co poskutkowało tym, że po pierwszej połowie treningu bardzo męczyłem się w drugiej. Ujechany byłem konkretnie ale o to chodziło w tym wszystkim. Brakowało mi takich kilkudniowych cyklów treningowych. W normalnym trybie nie ma na to szans a cztery dobre treningi udaje się zrobić w ciągu 2 następujących po sobie tygodni. Na tym co udało się przez te cztery dni wypracować będę bazował w kolejnych tygodniach.
Kilka statystyk z obozu treningowego;
Czas trwania: 30.04 – 03.05. 2022 ( 4 dni )
Dystans: 384 km
Czas jazdy: 14:10
Przewyższenie: 7200 m
TSS: 750
Linki do poszczególnych treningow:
https://www.strava.com/activities/7065429908
https://www.strava.com/activities/7069841958
https://www.strava.com/activities/7075918832
https://www.strava.com/activities/7081119973

Udało się jednak wyjechać i to dłużej niż na godzinę, gdyby nie to, że wcześniej kilka razy lało i część dróg była jeszcze mokra pojechałbym w teren a musiałem zadowolić się szosą. Wybrałem łatwą i dosyć płaską trasę którą da się pokonać na wysokiej kadencji. Po raz pierwszy w tym roku wyjechałem zupełnie na krótko, nie miałem nawet rękawków w kieszeni, nawet w Hiszpani tylko momentami ściągałem rękawki więc można uznać, że wiosna w końcu nadeszła. Jadąc w letnim stroju już po starcie jechałem bardzo szybko, płynnie, dynamicznie. Każdy moment spowolnienia bardzo mnie denerwował, spokojnie mogłem na wyjeździe z Bielska mieć średnią około 40 km/h a było „tylko” 35 km/h. Nie przywiązuję do tego takiej wagi jak inni więc skupiłem się na tym aby kadencja i moc była odpowiednia. Na podjeździe fajnie mi się kręciło, na zjeździe dosyć dużo hamowałem a to tylko dlatego by nie wylecieć z ciasnego zakrętu w Międzyrzeczu. Na płaskim złapałem już swój rytm i ciąłem przez wioski, sporo bocznych dróg zaliczyłem i postanowiłem wrócić przez Rudzicę, na podjeździe solidnie przepaliłem nogę, przez 2 minuty generowałem 6 W/kg a gdyby nie to, że musiałem zwolnić przed podjazdem i odpuściłem jego początek, czas z podjazdu byłby lepszy niż kilka lat temu gdy z silnym wiatrem w plecy, w trupa walczyłem tam o rekordy czasowe. Po przepale zamiast pobudzenia organizmu byłem ujechany, tętno już nie chciało spaść poniżej 140 i tak jechałem już do samego domu. Utrzymałem niezłe tempo, dołożyłem podjazd i techniczny zjazd na koniec a ostatnią atrakcją było rozładowanie się licznika kilometr przed domem. Z czystym sumieniem wiec zwolniłem i ponad 5 minut kręciłem na najlżejszym przełożeniu by dojechać do domu. Wymagający trening w poniedziałek będzie możliwy bo odpowiednią zaprawę przygotowałem. Pokaż trasę GPS

Po dwóch luźnych dniach treningowych jakie sobie zafundowałem wyjechałem na dłuższy trening. Dopiero około 17 zrobiła się dobra pogoda a drogi po deszczach wyschły więc czasu nie miałem za dużo. Wpadłem na pomysł aby jechać przez Szczyrk na Salmopol i wrócić przez Wisłę, to trasa na niecałe 3 godziny jazdy więc przed zmrokiem miałem nadzieję wrócić. W Bielsku nie straciłem jednak tyle czasu ile spodziewałem się zostawić na skrzyżowaniach i już po 20 minutach byłem na skrzyżowaniu przy obwodnicy. Dopiero wtedy zacząłem jazdę treningowym tempem, jechałem z wiatrem wiec szybko uciekały kolejne kilometry drogi. Przejazd przez Buczkowice, Szczyrk nie był tak kłopotliwy jak w weekendy gdy nie da się płynnie jechać i trzeba uważnie obserwować otoczenie drogi po co chwilę pieszy pojawia się na jezdni. Obrany kierunek jazdy wydawał mi się słuszny bo przejść dla pieszych w Szczyrku jest więcej niż w Wiśle a tempo jazdy w dół szybsze a w górę wolniejsze i łatwej zareagować na ewentualne przeszkody pojawiające się w ostatniej chwili na horyzoncie. Kilka razy musiałem zwolnić ale zatrzymywałem się tylko 2 razy, z wiatrem szybko przejechałem Szczyrk i w niecałe 17 minut podjechałem od Soliska na Salmopol. Zjazd całkiem niezły jak na mnie i warunki i później dobre tempo przez całą Wisłę, trochę pogubiłem się w tunelu gdzie jest kilka dziur i nierównych łat. Turyści na weekend w Beskidy dopiero się zjeżdżali więc pieszych i samochodów w centrum Wisły prawie nie było. Aby utrzymać dobre tempo cały Ustroń objechałem obwodnicą i w podobny sposób postąpiłem przed Skoczowem i dobrze znaną mi drogą wzdłuż S52 dojechałem do starej drogi na Bielsko. W końcówce dołożyłem już niemal tradycyjnie jeden podjazd w Jaworzu i po niemal 2 i pół godziny jady byłem w domu. Był to szybki przejazd, noga całkiem nieźle podawała a warunki pozwoliły na dobrą jazdę przez cały czas. Moje treningi zaczynają wyglądać coraz lepiej i forma wyścigowa wydaje się już tylko kwestią czasu niż czymś co jeszcze jakiś czas temu wydawało się nierealne. Przed weekendem w którym być może nie siądę na rower taki trening był dla mnie bardzo ważny. Pokaż trasę GPS

Lekki wyjazd przy bardzo niepewnej pogodzie. Wyjechałem na zachód ale po dojeździe do Skoczowa szybko zawróciłem i jechałem z deszczem na plecach. Udało się dojechać do domu nim lunęło. Pokaż trasę GPS

Z powodu braku czasu i niepewnej pogody zastosowałem po raz kolejny manewr polegający na okrężnym powrocie do domu. Drogi którymi ostatnio jechałem wydawały mi się optymalne więc powtórzyłem tą samą trasę, jechało się całkiem nieźle ale głównie z jednego powodu o którym dowiedziałem się w Świętoszówce gdy zmieniłem kierunek jazdy o 180 stopni. Po prostu jechałem z wiatrem a ostatnie 8 kilometrów to już walka z przeciwnymi podmuchami wiatru. Przy zmęczeniu jakie towarzyszyło mi podczas przejażdżki na pewno nie była to czysta przyjemność. Pokaż trasę GPS

Ostatni dzień majówkowego obozu treningowego wykorzystałem na prawdziwy górski trening. Z domu wyjeżdżałem dosłownie trzy razy, pierwszy raz bez telefonu i dokumentów, drugi kiedy po kilkudziesięciu metrach zawróciłem gdy nastąpiło oberwanie chmury i trzeci gdy w końcu udało się wyjechać na trening. Planowałem zaliczyć wszystkie podjazdy w Ustroniu, w tym 4 razy Równicę różnymi wariantami początkowego odcinka ale gdy wyjechałem już 2 godziny później niż chciałem to zmieniłem zdanie i kręciłem się w okolicy Bielska by w razie deszczu szybko wrócić do domu. Na początek pojechałem pierwszy raz w tym roku na Magurkę, podjazd ten zawsze daje mi w dupę i tym razem było tak samo. W momencie dojazdu do Wilkowic na Magurkę skręcił zawodnik JBG2, nie zastanawiałem się długo i ruszyłem za nim, pilnowałem jego koła bardzo długo, nie wiedząc co się wokół dzieje, noga kręciła nieźle ale organizm był zupełnie nieprzygotowany do takiego wysiłku. Moja walka na tym podjeździe była bardzo spontaniczna i chaotyczna, nie miałem odniesienia co do czasu, wysiłku z jakim jadę, Waty wydawały mi się słabe, tętno było dosyć niskie jak na ten podjazd a kadencja umiarkowana. Gdy straciłem kontakt z kolarzem JBG2 włączyłem funkcję Lic=ve Segments of Strava i zorientowałem się, że do szczytu mam ledwie 500 metrów a czas lepszy o 50 sekund w odniesieniu do mojego najlepszego czasu. To jest dla mnie kosmos w jakim tempie pokonałem najtrudniejszy fragment podjazdu, końcówkę pojechałem już na maksa, tętno nie chciało wskoczyć na 180 bpm mimo maksymalnego już wysiłku, ostatecznie wjechałem 50 sekund szybciej niż dotychczasowy najlepszy czas. Po podjeździe niezbyt długo dochodziłem do siebie i zanim zdążyłem się wychłodzić rozpocząłem zjazd w dół. Ten nie był tak tragiczny jak zazwyczaj ale było w nim dużo asekuracji. Po zjeździe podjąłem decyzję o tym, że jadę drugi raz pod górę. Generowanie podobnej mocy jak za pierwszym razem okazało się niemożliwe więc jechałem wolniej ale na wyższym tętnie. Po drodze kilka razy musiałem zwracać uwagę pieszym na to, że idą całą szerokością drogi. W drugiej połowie podjazdu miałem lekki kryzys ale szybko minął i w niezłym tempie dojechałem do końca podjazdu. Wjazd zajął mi ponad 2 minuty więcej z 10 % niższą mocą ale i tak jestem zadowolony bo nigdy nie odważyłem się zaliczyć dwa razy Magurki tego samego dnia a tym bardziej pod rząd. Na zjeździe też było lepiej niż za pierwszym razem ale nie potrafię dobrze zjechać z tej góry, chyba będę musiał próbować na MTB lub dopiero wtedy jak będę miał rower z hamulcami tarczowymi. Po Magurce myślałem nad tym aby dwukrotnie wjechać na Górę Żar ale z kilku powodów zrezygnowałem i pojechałem w kierunku Przegibka by zaliczyć go więcej niż kilka razy. Na dojeździe do Bielska przestał mi działać prawy czujnik mocy i miernik podawał wysokie jak na warunki i tempo wartości mocy. Na podjeździe pod Przegibek pokazał 320 Wat a odczucia i inne czynniki wskazywały na to, że jechałem co najwyżej na FTP czyli w okolicy 305 Wat. Na przełęczy nie było się jak zatrzymać więc ruszyłem w dół, po trzech nieudanych próbach zawrócenia na kolejny Przegibek zrezygnowałem i zjechałem prawie do skrzyżowania. Tam szybka kalibracja miernika mocy i ogień na Nowy Świat. Do najlepszego czasu brakło kilka sekund ale podjeżdżało się całkiem fajnie, biorąc pod uwagę oczywiście fakt, jak nie lubię takich ścian gdzie nie da się jechać inaczej niż przepychając korby. Z góry fajny widok na jeziora i otaczające je góry, ze względu na to, że bateria w telefonie była już na wyczerpaniu nie zrobiłem żadnego zdjęcia. Zjazd ze ściany jak zwykle był katorgą i walką o to by nie przegrzać obręczy i zarazem bezpiecznie zjechać. Po zjeździe złapał mnie już kryzys, trzy mocne podjazdy pokonane z niską kadencją to za dużo jak na jeden raz dla mojego organizmu. Mimo kryzysu do oporu jeździłem na Przegibek na przemian z jednej i drugiej strony. Po 5 wjazdach stwierdziłem, ze wystarczy i ruszyłem do domu. Bardzo mi brakowało takich treningów, mocnych podjazdów i ponad 300 TSS w ciągu 5 godzin na rowerze. Lepszego zakończenia majówki nie mogłem oczekiwać, osiągnąłem to co chciałem czyli zgruzowałem nogi które potrzebują teraz kilku dni na regenerację. Pokaż trasę GPS