Ostatnia czasówka w tym roku. Byłem bardzo zmotywowany do startu ponieważ Równica to jeden z moich ulubionych podjazdów i zwykle na tej górze jestem w stanie dać z siebie więcej niż na innych podjazdach w okolicy. Ostatnie treningi były obiecujące, wywnioskowałem, że nogi podają nieźle i wciąż tkwi w nich dużo mocy. Zdecydowałem się na dojazd do Ustronia na rowerze, kilka rzeczy już po kilku minutach jazdy mówiło, że jest to mój dzień. Zwykle gdy mam wysokie tętno przed startem później jestem w stanie dać z siebie wiele, tak tez było tym razem, nie miałem również problemu z doborem przełożenia i trzymaniem równej kadencji. Takie drobiazgi u mnie robią dużą różnice. Jedyne co działało na moją niekorzyść to pogoda a raczej temperatura, znacznie lepiej czuje się gdy jest ponad 20 stopni. Przy niższych wskazaniach często się szybko wychładzam i nie chciałem doprowadzić do takiej sytuacji. Do ustronia dojechałem w spokojnym tempie i byłem tam szybciej niż zakładałem. Chwilę przerwy wykorzystałem na odbiór pakietu startowego i rozmowy z kolegami klubowymi. Czułem się nieźle i postanowiłem wydłużyć maksymalnie rozgrzewkę, nie widziałem sensu pojawiania się na starcie szybciej niż kilka minut przed startem. Nie miałem pojęcia, że wystąpią aż takie komplikacje i starty będą przyśpieszone. Przez godzinę cały czas kręciłem, najpierw luźno a później trzeba było nieco przygrzać nogę, schemat rozgrzewki znam już na pamięć i dzisiaj szło wszystko z automatu.. Dobrane obciążenie nie było za duże bo nie miałem najmniejszych problemów z utrzymaniem mocy. Około 10 minut przed startem bylem już w zasadzie gotowy do jazdy i gdybym przyjechał już na start to po chwili bym startował. Odczekałem jednak kolejne 5 minut i przyjechałem na start w momencie gdy ruch był już otwarty. Pozwolono mi startować bo skąd miałem niby wiedzieć, że zaszły jakieś zmiany, sytuacja jest jaka jest, lepiej ograniczyć kontakty z innymi do minimum i dlatego rozgrzewałem się z dala od linii startu.
Chwila minęła zanim wystartowałem, cudem udało się dokonać tego przed kolejką samochodów. Nie ruszyłem zbyt mocno, przez chwilę zastanawiałem się czy wpiąłem blok czy nie. Nie zdążyłem się rozpędzić i już pojawiła się ścianka. Powoli redukowałem przełożenia i szybciej niż myślałem zrzuciłem z blatu. Jechałem dosyć mocno ale nie było komfortowo bo musiałem trzymać się prawej strony a samochody już zaczęły mnie wyprzedzać. Jechałem mocno, momentami powyżej 400 Wat, chciałem jak najszybciej pokonać ten nielubiany przeze mnie odcinek, zrobiło się nerwowo, słyszałem klaksony samochodów jakbym to ja był zawalidrogą. Informacja o zamkniętej drodze między 11 a 12 była podana już wcześniej, do 12 było jeszcze 20 minut, wystarczająco abym dostał się na Równicę. Byłem prawdopodobnie jedyną osobą na czasówce która jechała wśród samochodów i to bardzo przeszkadzało. Skupiłem się na równej i mocnej jeździe. Bardzo dobrze pokonałem odcinek brukowy. Za kostką miałem niezły czas a bardziej odpowiadająca mi część podjazdu dopiero się zaczęła. Jechałem bardzo równo, mocno i efektywnie, sekundy leciały ale dystansu też szybko ubywało. Przez moment miałem nieco więcej komfortu bo zjeżdżający z góry kolarze nie pozwolili kierowcom na wyprzedzanie. Na łuku w lewo nieco zwolniłem, złapałem oddech i znów przyłożyłem. Za łukiem zaczęły mnie wyprzedzać samochody, nieco wybiło mnie to z rytmu ale gdy nawierzchnia się poprawiła już to nie przeszkadzało. Ciężko było mi się zorientować jak wygląda moja jazda na tle innych, brakowało tego porównania na co bardzo liczyłem. Inne miejsce startu niż to z którego zwykle zaczynam podjazd też nie sprzyjało porównaniom. Miałem się na czym skupić i trzymałem dalej tempo, kadencję, moc. Po 3 kilometrach zrobiło się niebezpiecznie, kierowcy zaczęli mieć do mnie pretensje, że blokuję ruch. Informacja o zamknięciu drogi miedzy 11 a 12 była podana kilka dni wcześniej, dla dobra kierowców otworzono ją 20 minut szybciej i to ja byłem poszkodowany w tej sytuacji. Na szczęście nie musiałem zwalniać i mogłem jechać swoje aż do ostatniego łuku w lewo, tam już był korek i miałem dwa wyjścia, zatrzymać się lub próbować przepchać do przodu, pewnie przedostałem się do przodu, kawałek dalej strażacy kierowali ruchem. Trochę przyblokowało to samochody ale nie na długo, wystarczającą motywacją był dla mnie fakt, że jak najszybciej chciałem być na mecie aby poczuć się bezpiecznie bo nerwowość kierowców sięgała już zenitu. Zupełnie nie rozumiałem dlaczego tak się stało i nie byłem w stanie się z tym pogodzić. Gdy zbliżałem się do wypłaszczenia planowałem dołożyć nieco Watów i wrzucić blat. Niestety nie byłbym w stanie tego dokonać ale również nie jechałem wolniej i słabiej niż wcześniej. Po dojeździe do wypłaszczenia było jeszcze gorzej, do samochodów doszli piesi a także kolarze jadący w przeciwnym kierunku, jechałem możliwie mocno ale momentami dużym slalomem, raz musiałem przyhamować, najgorsi byli kolarze którzy po przejechaniu trasy nie uszanowali tego, że inni jeszcze jadą, na poprzednich kilometrach straciłem może kilka sekund, na wypłaszczeniu również ale wiem, że ze swojej strony zrobiłem wszystko na co mnie stać. Na finisz brakło mi motywacji ale na tym straciłem może sekundę ale inni mogli mieć podobnie bo pieszych zwykle na Równicy jest sporo. Po wjeździe na metę szybko doszedłem do siebie. Tydzień temu nie byłem zadowolony ze swojej jazdy, tym razem było inaczej. Moja jazda była równa, mocna i efektywna, trzymałem cały czas równą i wysoką kadencje. Nie miałem z tym problemu a to oznacza, że miałem dobry dzień i go wykorzystałem. Po tego typu drobiazgach jestem w stanie szybko ocenić swoją dyspozycje a ta tego dnia była kapitalna. Po sprawdzeniu wyników byłem bardzo zaskoczony, okazało się, że wykręciłem drugi czas dnia, słabszy jedynie od piekielnie mocnego Alexea Kmetsa zostawiając za plecami m.in. zawodnika z młodzieżowego składu Team Novo Nordisk Development Przemysława Kotulskiego czy obiecujących juniorów z KS Żory. Skupiłem się na sobie, na tym czego mam pilnować i trzymając się założeń zrobiłem swoje. Nie myślałem o wyniku przed startem ani nie przejmowałem się faktem, że jestem zaliczany do grona faworytów. Pod wieloma względami jest to moja najlepsza czasówka, nigdy nie byłem tak mocny jak w tym roku, potwierdziłem to m.in. na kilku ostatnich czasówkach gdzie za każdym razem byłem w najlepszej 6 klasyfikacji, dawno nie jechałem tak równo zarówno pod względem mocy i kadencji, nie brakowało mi sił ani nie miałem najmniejszego kryzysu. Sytuacja na starcie i trasie nie wpłynęła znacząco na przebieg mojej walki z czasem na podjeździe na Równicę. Już wiele razy mówiłem, że podjazd na Równicę należy do moich ulubionych i zwykle jestem w stanie wydobyć ze swojego organizmu wszystkie rezerwy i tym razem też tak było. Moc z podjazdu jest nieco lepsza niż tydzień temu na czasówce. Ponad 2 lata czekałem na kolejne podium Open w Road Maraton, wtedy byłem drugi w mało licznej stawce, teraz obsada była mocniejsza i wyrównałem osiągnięcie z 2018 roku gdy w interwałowej czasówce w Wilczycach byłem drugi. Na ostatniej czasówce w Wiśle brakła niecała sekund do Top3. Na takie zwieńczenie życiowego sezonu właśnie liczyłem. Jest duża motywacja przed kolejnym miejmy nadzieje obfitującym w większą ilość imprez rowerowych sezonem. Teraz pora na prawdziwe roztrenowanie i przerwę od roweru która w moim przypadku jest konieczna.

Pokaż trasę GPS

Po kolejnym dniu wolnym spowodowanym głownie brakiem czasu wyjechałem na około 2 godzinny trening po okolicznych hopkach. Zrobiło się chłodno wiec w ruch poszły cieplejsze ciuchy. Nie planowałem trasy którą miałem określać na bieżąco. Postanowiłem sprawdzić odcinki z nową nawierzchnią których pojawiło się kilka w okolicy Skoczowa. Na start jednak dobrze znana mi droga pod górami w Jaworzu i Bierach, po krótkim fragmencie prowadzącym główną drogą znów zjechałem w boczne, tym razem w Grodźcu. Jechało się ciężko ale powód był jeden, zachodni wiatr utrudniający mocno jazdę. Noga podawała całkiem nieźle i po pierwszych podjazdach na trasie czułem satysfakcje. Przed kolejnymi czekało mnie sporo zjazdu i płaskiego i wykorzystałem to do równej i szybkiej jazdy z wysoką kadencją, zwykle w takich momentach odpuszczałem. Szybko byłem w Skoczowie gdzie znowu korek do ronda, objechałem utrudnienia bocznymi drogami, sporo czasu zajęło mi przejechanie przez centrum Skoczowa. Wtedy zdecydowałem się na zaliczenie kilku zapomnianych podjazdów m.in. Wiślicy. Zanim tam dojechałem zaliczyłem dwa inne podjazdy. Jeden z nich dobrze znam a drugiego dawno nie jechałem. Pamiętałem tylko tyle, że w końcówce jest bardzo zły asfalt i nic się od tego czasu się nie zmieniło. Zaliczając te dwa podjazdy minąłem dookoła prawie cały Skoczów a przynajmniej jego najbardziej zatłoczoną cześć. Na zjeździe znów miałem pecha i trafiłem na moment z dużym ruchem i musiałem się zatrzymać przed skrętem na Wiślicę. Sam podjazd poszedł mi nieźle chociaż do najłatwiejszych nie należy. W końcówce podjazdu już pojawił się nowy asfalt który pokrył także bardzo złą nawierzchnie na zjeździe. Puściłem się odważnie w dół i przestrzeliłem jeden zakręt, cudem się wybroniłem przed upadkiem. Po zjeździe czekało mnie kilka płaskich kilometrów ale po złych nawierzchniach. Rzadko jeżdżę bocznymi drogami w okolicy Ochab i zwykle w przeciwną stronę, jadąc przez Kiczyce przegapiłem skręt w lewo i dołożyłem sobie kilka dodatkowych, nudnych, płaskich kilometrów. W Kowalach zaliczyłem kolejny podjazd po którym znowu musiałem swoje odstać na skrzyżowaniu. Doszło do niebezpiecznej sytuacji w której nie było wiadomo kto ma pierwszeństwo. Gdy się uspokoiło pojechałem alej w kierunku Łazów. Tego podjazdu nie zaliczyłem jeszcze w tym roku. Jechało się całkiem dobrze i postanowiłem dodać kilka podjazdów a chciałem już do domu wrócić najkrótszą drogą. Ostatecznie wróciłem dobrze znaną mi trasą dokładając kolejne 150 metrów przewyższenia i dwa dobre zjazdy. Noga na tym treningu podawała dużo lepiej niż przez ostatnie 2 tygodnie. Pokaż trasę GPS

Ostatni mocny trening w tym roku oparty na powtórzeniach w 5 strefie mocy. Najlepiej wykonuje się takie akcenty na podjeździe pod Przegibek wiec po raz kolejny obrałem ten kierunek. Zmieniłem nieco rozgrzewkę i wziąłem dokładnie taki trening jaki zalecany jest przez autorów książek o treningu z pomiarem mocy. Bardzo mi się nie chciało wyjeżdżać z domu ale ostatni cel tego sezonu okazał się wystarczającą motywacją. Po dwóch dniach w których raczej odpoczywałem spodziewałem się tego, że nogi nie będą dobrze kręcić. Było jednak lepiej i już od startu złapałem dobry rytm. Pierwszy podjazd na trasie poszedł dobrze, później było szybko bo z wiatrem i dotarłem do momentu w którym miałem zaaplikować większe obciążenie. Wybrany odcinek idealnie nadawał się na 4 minuty równej, mocnej jazdy. Wiatr w twarz był umiarkowany, halny wydłużyłby podjazd i może była by szansa na 5 minut ciągłej, intensywnej jazdy. Ostatecznie po 4 minutach odpuściłem. Wygenerowana w tym czasie moc była wyznacznikiem tego co powinienem trzymać na 8 minutowych powtórzeniach, Zanim jednak dojechałem do Straconki minęło kilkanaście minut. Pierwszy Przegibek poszedł źle, nie umiałem złapać rytmu, generowałem o kilka Wat za mało, według planu często zmieniałem pozycje i rytm pedałowania. Początek zjazdu odpuściłem kompletnie, dopiero gdy przyjąłem dawkę węglowodanów skupiłem się na technice. Pod tym względem było dobrze ale szybkości brakowało, nie miałem zamiaru dokręcać i spokojnie zjechałem do pierwszej bocznej uliczki po prawej stronie. Tam krótki postój i nawrót na drugi podjazd. Tym razem było już lepiej, łatwiej było utrzymać moc przy zmiennej kadencji. Pierwotnie miałem zjeżdżać na Straconkę ale lepiej podjeżdżało się z Międzybrodzia więc po raz drugi zjechałem w tym kierunku. Zjazd wyglądał podobnie jak pierwszy, słabszy początek, lepsza końcówka. Po krótkim postoju ruszyłem po raz trzeci i dokładnie 99 w tym roku na Przegibek, jechało się lepiej niż wcześniej i wygenerowałem o 5 Wat więcej niż za drugim razem i o ponad 10 niż podczas pierwszego powtórzenia. Sam byłem zaskoczony, że moc nie spadła w odniesieniu do ostatniego takiego treningu który miał miejsce ponad miesiąc temu. Zjazdu do Bielska już nie odpuściłem, pokonałem go na luzie i z automatu wchodziłem w zakręty, bez hamowania ale i nadmiernej szybkości, jedynie przed tzw. Patelnią zwolniłem i słusznie bo z przeciwka jechał samochód ścinający łuk i zajmujący połowę mojego pasa. Dwa ostatnie łuki gdzie zwykle zwalniałem pokonałem bardzo pewnie i szybko, nie dokręcając na prostych nie miałem szans na szybki zjazd i mogę go zaliczyć do średnich. Powrót do domu już spokojniejszy, niewiele brakowało do 1000 metrów w pionie i wydłużyłem nieco trasę. Przy domu jeszcze brakowało i dopiero gdy dojechałem do kolejnego skrzyżowania licznik pokazał magiczne 1000 metrów przewyższenia. Po treningu nie byłem specjalnie ujechany co oznacza, że wciąż stać mnie na mocne akcenty i mogę być spokojny przed sobotnią czasówką, ostatnią w sezonie. Podczas jazdy korzystałem znów z rezerwowego licznika ponieważ Bryton był rozładowany do zera. Garmin wytrzymał cały trening ale bateria spadła z 100 do zaledwie 8 %.


Pokaż trasę GPS

Bardzo trudny tydzień wreszcie się skończył. Nie pamiętam tak słabego tygodnia, nie dość, że nie było za bardzo czasu na trening czy odpoczynek to jeszcze pogoda nie pozwalała na zbyt wiele. W sumie zaliczyłem tylko jeden konkretny trening przed sobotnią czasówką. Nie miałem żadnych oczekiwań przed tym startem a raczej spodziewałem się kompletnej klapy bo przez ostatnie dwa tygodnie nie towarzyszyły mi dobre nogi a forma którą prezentowałem na początku września zaczęła ulatywać. Udało się wyjechać na jeden krótki trening który chyba okazał się decydujący, oprócz tego raczej odpoczywałem od roweru, raz skorzystałem z trenażera ale nie był to wymagający i dużo wnoszący trening. Na czasówkę nie byłem specjalnie przygotowany sprzętowo. Wybrałem zwykły rower na aluminiowych kołach, bez lemondki. Ustawienie pozycji nie jest łatwą sprawą i nie miałem na to czasu, z kół karbonowych zrezygnowałem głównie z powodu kończących się klocków hamulcowych ale także wiatru, który odgrywał główną role. Przygotowanie do startu, rozgrzewka były tym razem pozbawione błędów, na trasie dałem z siebie wszystko ale moja jazda wyglądała gorzej niż zwykle, byłem jednak na tyle skuteczny, że wykręciłem najlepszy czas. Było to moje pierwsze zwycięstwo, czy w pełni zasłużone to nie wiem ale długo na nie czekałem. Od 2014 roku regularnie startowałem w czasówkach typu uphill i stopniowo poprawiałem swoje rezultaty i zbliżałem się do najlepszych, najpierw nie byłem w stanie wskoczyć do TOP 10 Open czy na podium w kategorii, później stało się już to normą i w końcu znalazłem się w najlepszej trójce i przy mojej formie byłem spokojny i wierzyłem, że w końcu wygram z najlepszym czasem. Stało się to w tym, innym sezonie kiedy prezentuję życiową formę ale w oficjalnych zawodach startowałem mało ale wyniki w poprzednich czasówkach nie były przypadkowe. Poniżej wszystkie starty w czasówkach od 2014 roku:
Gołym okiem widać progres jaki notowałem w ostatnich latach. Raz zdarzył mi się start na rowerze MTB, bez dobrego sprzętu i przygotowania. Dwa razy na wynik wpłynął defekt sprzętu, gdyby nie to miałbym ciągłość wyników w TOP 10 Open od 2017 roku. Cały czas także tracę już mniej niż minutę na kilkunastominutowych czasówkach, to dobry, stabilny i wysoki poziom. Można powiedzieć, że wyspecjalizowałem się w górskich czasówkach i wyniki ostatnich sezonów to potwierdzają. Ostatni tegoroczny start to również czasówka, w dodatku na moją ulubioną Równicę. Na tym podjeździe zawsze jestem w stanie wydobyć z własnego organizmu wszystkie rezerwy. Niedawno poprawiłem rekord czasowy na niespełna 5 kilometrowym odcinku, do tego czasu należy dodać około minutę. Poprzednio odbyły się dwie czasówki na tym podjeździe, jednak dosyć dawno. Spisałem się na nich nieźle ale obecnie stać mnie na dużo więcej:

W tym roku rzadko jeździłem na Równice ale zaliczyłem kilka solidnych wjazdów:

Od pamiętnych czasówkę minęło kolejno 4-5 lat, osiągnięte w tym roku czasy są w większości lepsze niż na pierwszej czasówce i zbliżone do tego z drugiej czasówki. Jestem miłośnikiem statystyk i takie tabelki bardzo lubię. Mimo tego, że wiem na co mnie stać nie mam oczekiwań przed sobotą, jedyny cle to dać z siebie wszystko i w pięknym stylu zakończyć sezon. Wiele się jeszcze może wydarzyć przez tydzień ale jestem dobrej myśli.
1.Waga w ostatnim tygodniu:

Kolejny tydzień z bardzo małymi wahaniami wagi.
2.Obciążenie treningowe:

Ostanie dni przyniosły spadek obciążenie treningowego a zarazem wahania wartości ATL, CTL czy TSB. Czas potrzebny na regeneracje po kolejnych treningach również się zmieniał dynamicznie.
3.Najlepsze wartości mocy:

Moce w ostatnim tygodniu były słabe. Nie byłem w stanie się zbliżyć do życiowych nawet w czasie 10 czy 12 minut.
4.Dane liczbowe:

5.Podjazdy:

Dwa podjazdy i jeden rekord. Krótko, zwięźle, na temat.
6.Wstępny rozpis na kolejny tydzień:
W zasadzie rozpocząłem już roztrenowanie, chęć wystartowania na Równicy nijako wymusza zaaplikowanie jeszcze jednego treningu na Vo2Max. Ważne będzie także utrzymanie regularności treningów.

Plany na ten dzień zmieniały się wielokrotnie Ostatnie z nich nie zakładały wyjazdu na rower ale pojawiło się około godzinne okno czasowe które postanowiłem wykorzystać. Wciąż mocno wiało z południa, nie miałem planu na trasę ani ochoty na mocne podrygi wiec pojechałem w luźnym tempie w kierunku Ustronia. Wybrałem jak zazwyczaj trasę z największą ilością podjazdów, możliwie blisko gór gdzie wiatr jest mniej odczuwalny. Wyjeżdżając z domu było ciepło ale wiatr skutecznie obniżał temperaturę odczuwalną. W ostatniej chwili wróciłem się po rękawki. Jak mocno wiało przekonałem się już w momencie gdy ruszyłem z miejsca. Generując około 200 Wat miałem problem aby jechać powyżej 10 km/h. Momentami dało się szybciej jechać ale 20 km/h wskakiwało na licznik rzadko. Mogłem próbować szybko zjeżdżać ale na drogach było sporo pieszych i przyśpieszanie nie miało sensu bo po chwili musiałem hamować. Było mokro, drogi strasznie zanieczyszczone i szkoda mi było klocków hamulcowych wiec i zjazdy sobie odpuściłem. Wody było sporo i nawet mimo bardzo wolnej jazdy ubrudziłem rower. Na następnym zjeździe złapałem nieco wiatru w plecy ale nie wykorzystałem go mogąc jechać dużo szybciej. Na taki wiatr musiałem później długo czekać i po chwili znów walczyłem z silnymi podmuchami. Ciężko się jechało mimo tego, że starałem się nie szarżować tempa, na drogach poro liści, gałęzi a nawet konarów drzew i wiele razy musiałem hamować. Najgorzej wygadała sytuacjaGrodźcu gdzie na około 100 metrowym odcinku nie było czystegofragmentu jezdni. Jadąc środkiem pod kołami był żwir a po bokach rzeki przykrywające w całości opony. Jakoś przejechałem ten odcinek brudząc jeszcze bardziej rower, później już było czyściej na drodze ale pod wiatr co bardzo przeszkadzało na zjeździe który zwykle był szybki. Dużo czasu zajął mi dojazd do ronda w Górkach, zwykle byłem tam 5-10 minut szybciej. Miałem jednak jeszcze czas aby dołożyć kilka kilometrów, zrobiłem około 5 kilometrową pętelkę z jednym podjazdem i sporą ilością złej jakości nawierzchni, nawet na głównej drodze asfalt był łatany i nierówny. W końcu dojechałem do momentu w którym miałem jechać już z wiatrem w kierunku Bielska. Podjazd w Górkach był najtrudniejszy na trasie, wrzuciłem co mam ale i to okazało się za mało aby nie przepychać. Mimo przeszkód wróciłem tą samą drogą do Grodźca. Nagrodą miał być szybki zjazd ulicą Solarską, z wiatrem w plecy. Początek zjazdu wyglądał nieźle technicznie i nawet szybko a później musiałem niestety hamować i odpuściłem, miałem jeszcze zapas czasowy i dołożyłem jeden wymagający podjazd którego w tym roku jeszcze nie zaliczyłem. Nie ukrywam, że podjazd dał mi w kość, może dlatego, że jechałem najwolniej jak się da i brakowało przełożenia. Znowu zjazd nie był szybki z podobnych powodów jak wcześniej czyli sporo zanieczyszczeń na drodze przez które nie dało się szybko wchodzić w zakręty. Udało się za to szybko zjechać w kierunku Świętoszówki i wykorzystać szybkość na podjeździe. Później skręciłem w bardziej boczne drogi i walcząc ze zmiennym wiatrem kierowałem się już do domu. Na przedostatnim, bardzo technicznym zjeździe dokonałem rzeczy niemal niemożliwej, jechałem dużo wolniej niż pod górę, momentami poniżej 10 km/h. Powodem były tłumy pieszych i dwa samochody które zaplątały się między nimi, odechciało mi się już jazdy ale nie skróciłem trasy. Miałem jeszcze około 15 minut czasu ale nie wykorzystałem go na wydłużenie jazdy. Dzięki tej jeździe mogłem sobie zrobić wolne od roweru w poniedziałek.
Pokaż trasę GPS

Od ostatniego startu minęły trzy tygodnie, w tym czasie starałem się utrzymać regularność treningów. Nie było to łatwe i dopiero ostatni tydzień był gorszy. Mimo to postanowiłem wystartować w czasówce organizowanej przez Klub Sportowy Aquila Peleton Wadowice. O tej imprezie usłyszałem już w 2018 roku, wtedy nie pasował mi termin. Po raz pierwszy pojawiłem się na starcie w 2019 roku, organizacyjnie wszystko było dopięte na ostatni guzik i już wtedy mogłem powiedzieć, że ta czasówka znajdzie stałe miejsce w moim kalendarzu. Tegoroczna edycja zapowiadała się obiecująco, jedną z widocznych zmian jest elektroniczny pomiar czasu mówiący o tym, że impreza się rozwija. Obstawa zawodów była bardzo podobna jak rok temu, zarówno ilościowo jak i jakościowo, przed startem był jeden wyraźny faworyt ale to nie on odgrywał najważniejszą role tylko utrudniający wszystkim jazdę południowy wiatr który raz zawiewał bardziej ze wschodu, raz z zachodu.
Przed startem nie miałem żadnych oczekiwań. Po słabym tygodniu postanowiłem dojechać na start na rowerze nadrabiając braki treningowe, jechałem w miarę spokojnie ale nie odmówiłem sobie okazji do zaliczenia podjazdu na Przegibek. Początek był trudny, byłem bardzo niezadowolony ze swojej dyspozycji, jednak im bliżej Wadowic tym jechało się lepiej. Po drodze nie obyło się bez kilku niespodzianek, m.in. połamanych drzew tarasujących drogi czy remontu mostu w Andrychowie. Nie wpłynęło to jednak na wydłużenie czasu dojazdu i w biurze zawodów pojawiłem się planowo o 13:15. To wystarczyło aby znaleźć się w połowie listy startowej. Do startu miałem jeszcze 90 minut. Czas szybko zleciał, najpierw na jedzeniu, pogaduchach z dawno nie widzianymi znajomymi z innych zawodów czy wreszcie na rozgrzewce. Rozgrzewka była bardzo dokładna i efektywna. Na start przyjechałem dobrze przygotowany ale nie liczyłem na cuda.
Często miałem problem z efektywnym wystartowaniem ale tym razem ruszyłem szybko, pewnie i mocno. Po kilkudziesięciu sekundach jednak spuściłem z tonu i starałem się złapać rytm i trzymać równą kadencje, było to bardzo trudne i moja jazda była mniej lub bardziej szarpana. Wydawało mi się, że słabo jadę, na pierwszym trudniejszym fragmencie trasy prędkość spadła poniżej 30 km/h i później ciężko się było już rozkręcić i zamiast 35-37 km/h doszedłem do 34 km/h. Po trzech kilometrach już nawet tyle nie byłem w stanie utrzymać, pracowałem cały czas mocno i myślami byłem już na ostatnim kilometrze gdzie było bardziej odpowiadające mi nachylenie, przed wjazdem na trudniejszy odcinek byłem po około 9 minutach. Do tego momentu wyprzedziłem dwie osoby co niewiele mówiło o jakości mojej jazdy. Czułem już zmeczenie, jechało się ciężko ale dałem z siebie maksimum na ostatnich 1300 metrach podjazdu, doping przed metą wyzwolił ze mnie wszystkie moce i zafiniszowałem. Blisko minutę dochodziłem do siebie po czasówce, ujechałem się, rok temu miałem lepszą moc ale 15 sekund gorszy czas. Po 2 minutach i uzupełnieniu poziomu płynów dowiedziałem się, że mam najlepszy czas i ponad 10 sekund lepszy niż drugi. Na końcowe wyniki jeszcze musiałem poczekać bo jeszcze około 30 osób nie dotarło do mety. Nie czekałem jednak na dojazd wszystkich i spokojnie zjechałem na dół. Warunki wciąż były trudne i wszyscy walczyli ze zmiennym wiatrem. Kilkanaście minut oczekiwania na wyniki minęło szybko i byłem już pewny, że po 10 latach startów, wielu miejscach na podium w kategorii i kilku w OPEN po raz pierwszy wykręciłem najlepszy czas na czasówce. Kolejny dowód na to, że obecny sezon jest dla mnie życiowy. Ze swojej jazdy nie jestem w pełni zadowolony ale w tym wypadku nie ma co wyciągać z tego wniosków skoro wystarczyło to aby być najszybszym.
Organizacja imprezy stała na wysokim poziomie. Niskie wpisowe, bogaty pakiet startowy, optymalne zabezpieczenie trasy, dobra atmosfera i sponsorzy. Pod tym względem ląduje w czołówce tych w jakich miałem okazje brać udział.
Pokaż trasę GPS

Krótki wyjazd w celu sprawdzenia nogi i sprzętu przed sobotnią czasówką. Zastanawiałem się czy warto założyć karbonowe koła i lemondke, nie miałem na to czasu. Ustawienie lemondki zwykle zajmowało 1-2 dni a na tej ramie jeszcze z nią nie jechałem i pozostałem przy zwykłych kołach i kierownicy. Nogi ostatnio nie pracowały tak dobrze jak przed Tatra Road Race i nie oczekiwałem cudów. Wyjechałem w kierunku Jaworza bo na Przegibek czasu nie było i trzy razy przepaliłem tłoki. Pierwszy mocny zryw zacząłem mocno i utrzymałem do końca. Przed kolejnym miałem chwile na odpoczynek ale chyba za krótką bo nie byłem w stanie się zregenerować. Drugi podjazd już dłuższy również poszedł nieźle ale znów długo dochodziłem do siebie. Przed ostatnim olejna przerwa ale niewystraczająca. Popełniłem błąd i jechałem za mocno co wpłynęło na samopoczucie Ostatni podjazd był o 30 sekund krótszy niż drugi i tyle samo dłuższy niż pierwszy, moc się zgadzała wiec nie było powodów do narzekań. Sprzęt działał jak należy i specjalnie nie wydłużałem jazdy. Chciałem jeszcze zrobić jeden zjazd ale jak z bocznej wjechał samochód wprost przed je przednie koło to zrezygnowałem. Wracając do domu już określiłem taktykę na sobotnią czasówkę, przyjechać na start, rozgrzać się odpowiednio, wystartować, przejechać i dopiero myśleć o wyniku, zwykle dochodziłem do startu inaczej i zazwyczaj czułem niedosyt.
Pokaż trasę GPS

Po wtorkowym wyjeździe w trudnych warunkach nie miałem ochoty na kolejną mojrą jazdę więc er i zrobiłem kolejny eksperyment. Po kilku latach musiałem kupić nowy laptop do pracy bo starty był już za słaby na moje potrzeby ale wystarczający na działanie różnych aplikacji treningowych. Na początek zainstalowałem zaktualizowaną wersje GoldenCheetach i zgrałem przypadkową trasę z Rouvy wykorzystując do tego jeden ze starych plików jaki miałem na komputerze. Dzięki temu miałem trasę z bazy łącznie z profilem i filmem bez konieczności opłacania subskrypcji na Rouvy. Nie obyło się bez problemów z konfiguracją czujników. Najważniejszy z nich udało się połączyć i miałem dane wyłącznie o mocy i kadencji co w pełni wystarczało. Po ostatnim treningu zdecydowałem się na równą jazdę w 2 strefie a konkretnie trzymanie 200-220 Wat. Mimo jazdy w zamkniętym pomieszczeniu jakoś to wyglądało i czułem się całkiem nieźle. Przejechanie tej trasy zajęło mi około 90 minut, tyle też miałem czasu na trening. W tym bardzo nieprzyjemnym pogodowo tygodniu musiało to wystarczyć ale na regularne korzystanie z trenażera to jeszcze nie pora.

Wrzesień zwykle był dla mnie przejściowym miesiącem. Zazwyczaj kończył się już sezon startowy a zaczynał czas roztrenowania, zmęczenie było ogromne a resztki formy uciekały. Ten rok jest inny i sezon startowy wciąż trwa. Tak się złożyło, że dopiero we wrześniu wystartowałem w pierwszym wyścigu w sezonie. Moja dyspozycja pozwalała na dużo, ale technika dzięki której niemal cały dystans jechałem sam i traciłem w pozornie łatwych momentach nawet do zawodników z drugiej połowy stawki wpłynęła na końcowy rezultat. Nie miałem żadnych oczekiwań przed wyścigiem, ale będąc zawiedziony swoją postawą wyciągnąłem na gorąco same złe wnioski. Szukając pozytywów które zazwyczaj jakieś są przeanalizowałem listę wyników i stwierdziłem, że moje miejsce odzwierciedla właściwą pozycje w stawce zawodników. Nigdy nie radziłem sobie dobrze w wyścigach, gdy bardziej przykładałem się do treningu i więcej trenowałem w grupie, często dostając lanie czułem się dużo lepiej na wyścigach i przyjeżdżałem wyżej ale w słabszej stawce. Większość zawodników miało już przynajmniej jeden wyścig w nogach w obecnym sezonie. Kolejny argument potwierdzający mój wynik to fakt, że treningi musiałem godzić z innymi obowiązkami których mam więcej niż inni i nie jestem w stanie więcej trenować a robienie tego kosztem odpoczynku nie dałoby pozytywnych skutków. Po zastanowieniu się musze zaakceptować to w jakiej jestem sytuacji i skupić się na próbie poprawy słabych stron i podkreślaniu mocnych na czasówkach, W tym roku już większych postępów nie będzie i gdy odpocznę, oczyszczę głowę, wprowadzę nowe bodźce treningowe i z nową wiarą zacznę na wiosnę trenować w grupie to może będzie lepiej. To będzie dla mnie ostatnia szansa na przełamanie, jak się nie uda to będę trenował wyłącznie do czasówek na których mam szanse być dalej w czołówce a sam trening nie wymaga tyle czasu. Po tym wyścigu moja forma była wysoka i stabilna, dopiero w końcówce miesiąca gdy pogoda się załamała i czasu było znacznie mniej dyspozycja zaczęła spadać. Mimo to wystartuje w dwóch jazdach indywidulanych na czas licząc na dobrą nogę która towarzyszyła mi przez większą część sezonu.
1. Średnia tygodniowa waga:

2.Obciążenie treningowe:

W ostatnim miesiącu starałem się utrzymać wartości ATL i CTL, udało się to z nawiązką. Wprowadziłem nowe dane do tabeli a konkretnie dotyczące dni potrzebnych na całkowitą regenerację organizmu, gdy TSB spadało poniżej 0 to liczba dni rosła i w pewnym momencie wynosiła nawet 8. Ten parametr jest też zależny od innych czynników nie zawartych w tej tabeli.
3. Najlepsze wartości mocy:

W ostatnim czasie udało się wygenerować życiową moc w czasie 15 minut oraz bardzo dobrą w czasie 10 minut. Pozostałe już tak dobre nie były.
4. Dane liczbowe:

Dane szczegółowe:

5.Podjazdy:

Pod tym względem był to najlepszy miesiąc w tym roku. Sporo rekordów i kilka nowych podjazdów. Najbardziej wartościowe rekordy to oczywiście Przegibek, Magurka czy Orle Gniazdo gdzie na poprawe rekordu czekałem 8 lat.