Po wczorajszych problemach zastanawiałem się, czy warto jechać na grupowy trening. Czułem się lepiej i wyjechałem trochę wcześniej. Zrobiłem dobrą rozgrzewkę, zawsze to było 5-10 minut a tym razem ponad 40 minut. Kilka mocniejszych zrywów, jeden dłuższy podjazd i mały problem ze sprzętem. Przy okazji tego treningu przewietrzyłem swoją najlepszą maszynę. Po drodze przy zmianie przełożenia spadł mi łańcuch a później miałem problem z wrzuceniem dużej tarczy z przodu. Okazało się, że regulacja linki zmienia swoje położenie i linka była całkiem luźna. Wyregulowałem na tyle ile mogłem bez użycia narzędzi i nie miałem już później z tym problemów. 
Po dojeździe na miejsce zbiórki byłem zdumiony, ponad 30 osób a ciągle ktoś dojeżdżał. O 18 ruszyliśmy w około 40 osobowym składzie w stronę Jasienicy. Nasz peletonik był imponujący, ale nie podobało się to kierowcom. Jazda zwartą grupą była bezpieczniejsza niż jazda jeden za drugim bo nie dawała kierowcom możliwości wyprzedzania. Przy takim ruchu jazda na trzeciego była bardzo niebezpieczna a wręcz niemożliwa więc nie było niebezpieczeństwa jakiegoś bliskiego spotkania z samochodem. Po przejechaniu Jasienicy peletonik się rozciągnął i między początkiem a końcem było około 200-300 metrów różnicy. Żeby było ciekawie to po drodze dołączały kolejne osoby. Jedyny podjazd w pierwszej części trasy który mógł trochę podzielić towarzystwo wjechaliśmy wspólnie a na końcu ruch wahadłowy. Do tego momentu jechałem bezpiecznie w środku grupy i dopiero na zjeździe zacząłem tracić, w mojej kategorii wagowej było zaledwie kilka osób i dlatego miałem problem by się utrzymać. Na wypłaszczeniu byłem jako ostatni i przy tempie około 40 km/h,dużej liczbie osób oraz ruchu pojazdów nie byłem w stanie przebić się do przodu. Co jakiś czas pojawiały się luki i wtedy przemieszczałem się do przodu. Już mogłem być zadowolony, rok czy dwa lata temu przy takiej jeździe już byłem odczepiony a tym razem bez problemu trzymałem tempo grupy i nie męczyłem się nawet zbytnio. W Chybiu chwila wytchnienia na zamkniętym przejeździe kolejowym. Za torami od razu podkręcenie tempa i gdy widziałem, ze prędkość niebezpiecznie rośnie to już mogłem przewidzieć skutki tej sytuacji. Krzyki, hamowanie i trzask. Dwie lub trzy osoby leżały na asfalcie, ten trzask oznaczał pęknięcie, na szczęście ramy a nie kości i po około 2 minutowym postoju i zorientowaniu się czy wszyscy są cali jechaliśmy dalej. Nie wiem ile osób musiało zrezygnować z jazdy a peleton i tak był duży, za duży jak dla mnie. Po tej kraksie tempo na moment było umiarkowane ale tylko po skręcie w Strumieniu na Pszczynę poszedł ogień. Dobra robota szła po zmianach, ja nie pchałem się do przodu, tam miał kto pracować. Skupiłem się na całkowitej kontroli sytuacji w grupie i gdy tylko ktoś tracił pozycje w peletonie to szybko reagowałem i dzięki temu utrzymałem się w szyku. Gdy tylko pojawiał się podjazd to przesuwałem się do przodu. Na zjazdach trochę traciłem i ostatecznie do Goczałkowic dojechałem w dużej grupie. Niewiele osób odpadło i było nas ponad 40. Luźna jazda przez wał i postój spowodowała, że większość osób odczepionych od peletonu dojechało i znowu byliśmy wszyscy razem. Od Zabrzega znowu podkręcenie tempa i startując z odległej pozycji musiałem się nieźle namęczyć by najpierw utrzymać tempo a po przyśpieszeniu za rondem w Ligocie dospawać do czołówki dzielącego się peletonu. Udało mi się wywalczyć pozycję pozwalającą wyjść mi na zmianę. Ostatni kilometr to już fajna, mocna jazda na wachlarzu i poczułem ból w mięśniach. Przez większą część treningu się oszczędzałem wiec te ostanie kilka minut mocnej jazdy fajnie weszło w nogi. Zanim dojechali wszyscy to zdążyłem już ostygnąć i później ciężko mi się jechało. Towarzystwo postanowiło się jeszcze sprawdzić na podjeździe, ja sobie odpuściłem i ze startą dojechałem do Jasienicy. Myślałem, że poczekają ale miałem 20 sekund starty które nadrabiałem ponad 3 kilometry. Dopiero 2 ostanie kilometry przejechałem w grupie. Bardzo fajny trening, warunki prawie jak na wyścigu i takiego treningu mi było potrzeba. Kilka wyścigów mnie jeszcze czeka i chcę być do nich jak najlepiej przygotowany. Ten dzień był zupełnie inny niż poprzedni, noga lepsza i brak zmęczenia. Teraz chyba przed każdym treningiem, wyścigiem będę się zastanawiał jak będzie wyglądała moja jazda. Nie mogę być pewny swojej formy i to jest dodatkowy ciężar jaki na mnie obecnie spoczywa. 
Pokaż trasę GPS

Przyszedł dzień kolejnych Górskich Mistrzostw Jas-Kółek. Zawody traktowałem jako dobry trening i z taką myślą wyjechałem z domu. Wyjechałem trochę później niż myślałem i musiałem jechać dosyć mocno by zdążyć. Po drodze zjadłem śniadanie i wypiłem cały bidon wody. W Wiśle spotkałem dwójkę z Jafi Sport i wspólnie zaczęliśmy podjazd pod Kubalonkę. Jechałem średnim tempem i w idealnym czasie byłem na szczycie. Zjazd do Istebnej zacząłem już sam i zapomniałem o remoncie drogi na Zaolzie. Po zjeździe przelałem zabraną butelkę wody do bidonu i przedarłem się na miejsce startu.
Z kilkuminutowym poślizgiem wystartowaliśmy w 20 osobowym platoniku. Na start czekał nas podjazd na Połom, początkowo droga łagodnie wznosiła się w górę by w końcówce zaskoczyć dwucyfrowym nachyleniem. Jechałem swoim tempem które nie było za dobre i trzymałem się z tyłu. Noga nie podawała najlepiej i męczyłem się, jak zrobiło się stromiej to przesunąłem się nieco do przodu i na wzniesieniu byłem około 6 miejsca. Różnice nie były duże i na łatwiejszych fragmentach które nastały zacząłem tracić. Kilka osób pomyliło drogę i zrobiło się małe zamieszanie. Na zjeździe straciłem kontakt z kilkunastoosobowym peletonem i po skręcie w lewo miałem kilkadziesiąt metrów do odrobienia. Odrabiałem stopniowo, jechałem równym tempem i przed skrętem na Stecówkę byłem już na przodzie. Trochę mocniejsze tempo narzucone przez najsilniejszych i zostało nas 5 i tak jechaliśmy do zjazdu z Kubalonki. Na zjeździe nieco odstałem od reszty a z tyłu zaczęli się zbliżać kolejni zawodnicy. Po przejechaniu ronda w Wiśle było nas 10 a tempo nadawało 5-6 osób. Dobra, równa jazda trwała do początku podjazdu na zaporę w Czarnem. Tam znowu mocniejsze pociągnięcie i zaczęło się dzielić, czwórka odjechała a ja miałem kilka metrów starty. Jechałem swoim tempem, gdy zorientowałem się, że jadę cały czas w takiej samej odległości od czołówki to parę razy mocniej nacisnąłem i dojechałem do najlepszych. Z tyłu blisko był Marek ale nie zdołał do nas dołączyć. Pierwsza konkretna selekcja nastąpiła na podjeździe pod Zameczek. Zwycięzca z ubiegłego roku wziął sprawy w swoje ręce i narzucił takie tempo, że nikt nie był w stanie z nim jechać. Ja postanowiłem jechać swoim tempem i z dosyć dużą startą wjechałem jako 4 na szczyt. W zasięgu wzroku miałem Darka a z tyłu blisko był Otfin. Po szybkim zjeździe do Istebnej utworzyła się 4 osobowa grupka pościgowa. Nie wiedzieliśmy ile mamy starty do Patryka i dogonienie go nie było nadrzędnym celem. Podążając za Otfinem wjechaliśmy nieco łatwiejszą drogą przez Olecki. Jadąc swoim tempem zrobiłem niewielką różnicę nad współtowarzyszami i zaczekałem na nich na wypłaszczeniu. Na Kubalonce zauważyliśmy Patryka zmieniającego dętkę. Wyścig zaczął się na nowo. Zjazd zaczęliśmy w 4 i znowu się rozjechaliśmy. Zawodnik z Pressingu został z tyłu a trójka Jas-Kółek w bliskiej odległości od siebie pojawiła się na nawrocie w Wiśle. Za rondem zaczęliśmy współpracować i bardzo dobrym tempem dojechaliśmy do podnóża Kubalonki. Różnice nad pozostałymi uczestnikami były bezpieczne i wiele wskazywało na to, że Górskim Mistrzem zostanie jeden z naszej trójki. Na początku podjazdu na Kubalonkę narzuciłem dobre tempo i trzymałem go do szczytu. Nikt nie odważył się dać mi zmiany i jako pierwszy wjechałem na Przełęcz. Byłem pewny, że koledzy mnie zostawią, bo straciłem dużo sił i jedno mocniejsze pociągnięcie mogło wystarczyć bym został z tyłu. Jechaliśmy dalej razem, pagórkowaty odcinek do Stecówki był ostatnim fragmentem trasy którą przejechaliśmy razem. Na Stecówce nagle Otfin zaatakował. Dobrze zjeżdża i mógł wypracować dużą przewagę, ja nie ruszyłem za nim od razu i przez moment miałem chwilę zawahania. Spory ruch samochodów i pieszych na Stecówce spowodował, że w pewnym momencie jechałem na czołówkę z samochodem ale udało mi się wyratować. Nie patrzyłem do tyłu a Otfin a już nie było widać. Na zjeździe ze Stecówki znowu niebezpieczna sytuacja, jadący wolno rowerzysta na MTB prawie wypchał mnie z drogi. Musiałem przyhamować i straciłem kolejne sekundy. Drugą część zjazdu do Zaolzia przejechałem już bardzo dobrze. Darka nie było widać, nie jechałem na maksa ale chyba różnica była tak duża, że musiałbym całkowicie zwolnić by mnie dogonił. Jechałem więc dalej i jeszcze przed Koczym Zamkiem zobaczyłem znikającą w oddali koszulkę Otfina. Gdy zaczął się podjazd to szybko do niego dojechałem i jadąc już na maksa zacząłem budować przewagę. Przed ostatnimi stromiznami różnica była już na tyle duża, że mogłem zwolnić i spokojniej wjechać na metę. Dałem z siebie ile mogłem, nie wstając z siodełka w dobrym tempie wjechałem na metę. Pojechałem jeszcze kawałek dalej by trochę rozkręcić nogi na niższym tętnie.
Po roku przerwy znowu mogę się cieszyć z tytułu GMJ. Przed startem w ogóle o tym nie myślałem, przyjechałem tylko na trening, ale na ostatnich 20 kilometrach miałem przypływ mocy i to wystarczyło. Gdyby nie ten atak Otfina na zjeździe to rywalizacja na ostatnim podjeździe mogłaby być bardzo ciekawa. Szkoda też defektów innych zawodników bo wtedy byłoby jeszcze ciekawiej. Jestem zadowolony bo to był pierwszy dzień pod Road Trophy w którym jechało mi się dobrze. Jeszcze nie jest to optymalny poziom ale do niego już nie dużo brakuje.
Po około godzinnym postoju ruszyłem w drogę powrotną do domu. Na zjeździe do Kamesznicy musiałem hamować i nie byłem w stanie się rozpędzić do dobrej prędkości. W Kamesznicy dużo samochodów i maksymalne skupienie na każdym łuku, zakręcie by nie zderzyć się czołowo. Nogi zmęczone i ciężko się kręciło, w Milówce doszedł silny wiatr z którym walczyłem aż za Węgierską Górkę. Ruch umiarkowany i nawet przez Węgierską bez większych problemów. Jak skręciłem w prawo na Przybędzę to miałem pustą drogę aż do Lipowej a do Buczkowic wyprzedziło mnie zaledwie kilka samochodów. W Buczkowicach stanąłem nad rzeką i schłodziłem się, po tej kuracji jechało się dużo lepiej. W Bielsku znowu ścieżką rowerową i przedzieranie się przez zatłoczony rejon kąpieliska. Na koniec 10 minut zupełnie luźnej jazdy.
Pokaż trasę GPS

Po słabo przespanej nocy czułem zmęczenie, regeneracja nie przebiegła jak powinna i byłem pełen obaw przed najdłuższym etapem tegorocznego Road Trophy. Zjadłem porządne śniadanie, wypiłem sporo płynów. Sprawdziłem i nasmarowałem wyczyszczony sprzęt który jednak odczuł sobotnie mokre warunki i wydawał z siebie dźwięki. Nie przeszkodziło to i nie wpływało na jazdę więc wolałem nic z tym nie robić by nie przedobrzyć. Zrobiłem dobrą rozgrzewkę i ustawiłem się na starcie. Tym razem wybrałem miejsce w trzecim rzędzie i po starcie nie miałem takich problemów jak dzień wcześniej. Kilka pozycji straciłem już po starcie, kilka przed pierwszą stromizną i kilka przed podjazdem na przełęcz Koniakowską. Na szczyt wjechałem z niezbyt dużą startą ale czułem, że nie ma odpowiedniej mocy. Na zjeździe wszystko się rozciągło i musiałem gonić, udało się dospawać do około 35 osobowego peletonu i tak dojechaliśmy do Milówki. Na podjeździe zacząłem się przesuwać do przodu aż znalazłem się na czele. Dałem zmianę ale nie trwało to długo, tempo nie było zbyt mocne i gdy poszła poprawka to ledwo się utrzymałem. Na moment straciłem kontakt ale jakoś udało się złapać tyły i tak zaczął się zjazd do Tarlicznego. Nie byłem w stanie przesunąć się do przodu i były to ostatnie momenty mojej jazdy z najlepszymi. Przed podjazdem popuścił mi czujnik od pomiaru mocy a po skręcie na podjazd i podkręceniu tempa widziałem jak czołówka się oddala. Niestety byli tam wszyscy rywale z mojej kategorii, nie chciałem za wszelką cenę próbować ich złapać i traciłem kolejne sekundy. Z przodu był Darek i myślałem, że uda mu się utrzymać w głównej grupie. Pod koniec podjazdu miernik mocy przestał działać a czujnik zaplątał mi się w łańcuch i urwał. Myślałem, że zaraz urwę łańcuch, dziwne zachowanie łańcucha trwało aż do zjazdu gdzie pozostałości wtyku wypadły i jechałem już bez danych z pomiaru mocy. Przed skrętem na Sól dojechało do mnie dwóch zawodników a z przodu było widać Darka który też się nie utrzymał z najlepszymi. Po skręcie na Sól Darek miał problem z łańcuchem a dwójka mi odjechała. Jechałem swoim tempem, nie goniłem a z tyłu już widziałem 4 zawodników. Jak do mnie dojechali to zaczęliśmy współpracować, we trzech dawaliśmy fajne, równe zjazdy i drogi ubywało. Ubywało tez picia w bidonach, zorientowałem się, że za mało piję i zacząłem przywiązywać do tego większą wagę. Przez Słowację tempo było niezłe i po skręcie z głównej drogi złapał mnie pierwszy większy kryzys tego dnia. Odstałem od grupy po przejechaniu granicy w Jaworzynce i do bufetu jechałem swoim tempem. Złapałem niestety tylko jeden bidon, chęć dołączenia do grupy z którą jechałem wcześniej była większa i na niecałe 50 kilometrów musiało mi wystarczyć około 750ml picia. Siły wróciły i nawet zacząłem dawać zmiany w grupie. Na podjeździe pod Kotelnicę już nas zostało 4 i tak też jechaliśmy aż do Soli. Nawadniałem się solidnie i wody już brakowało. Tempo narzucone przez Darka i Adama Galmana było już dla mnie za mocne i puściłem koło. Przed granicą jeszcze widziałem kolegów z grupy ale ich nie dogoniłem. Wyprzedziłem tylko jednego rywala z mojej kategorii wiekowej, nic mi to nie dało bo miał już do mnie starty po 2 etapach. Na zjeździe i dojeździe do Polski pracowałem na tyle solidnie, że utrzymywałem niecałą minutę starty do grupki z Darkiem. Cudem wcisnąłem żel, niewiele to dało bo po skręcie w kierunku Krążelki już czułem zbliżające się skurcze. Zwolniłem strasznie i przed sobą nie widziałem już nikogo. Po skręcie w prawo na rozwidleniu dróg już czułem skurcz w lewej nodze. Zatrzymałem się na moment, rozmasowałem, w bidonie jeszcze miałem pół łyka wody, było to za mało, ale zawsze coś. Kolejny raz skurcz atakował po około 300 metrach. Widziałem już mroczki przed oczami i Czułem już za sobą kolejną grupę i do bufetu doczłapałem przed nimi. Na bufecie napełnienie dwóch bidonów, wypicie około 500 ml płynów, zjedzenie arbuza i po 2 minutach postoju ostatnie 10 kilometrów. Ruszyłem razem z Patrykiem i tak jechaliśmy aż do mety. Była to droga przez mękę, jechałem już tylko na dojechanie, każda próba wstania z siodełka kończyła się atakiem skurczów. Człapanie do mety trwało długo, nie wyprzedził mnie nikt w tym czasie i z ulgą zobaczyłem na jezdni napisy informujące o dystansie do mety. Po przekroczeniu linii mety usiadłem na trawie i nie mogłem się ruszyć przez kilka minut. Dopiero po wypiciu prawie litra wody, spożyciu magnezu i owoców byłem w stanie stanąć na własnych nogach. Mój żołądek też się zbuntował i musiałem skorzystać z toalety. Po ponad 20 minutach mogłem zjechać w dół i zjeść konkretny posiłek. Był to jeden z gorszych dni na rowerze w tym roku. Wszystko mogło się skończyć dużo gorzej. Najważniejsze, że się nie poddałem i ukończyłem ten trudny etap. Kolejne starty czasowe nie miały już dla mnie znaczenia. Stan w którym się znalazłem był częściowo moją winą a także problemów zdrowotnych które wpłynęły na moją zdolność regeneracji a także wydolność w wyższych temperaturach. Straciłem bardzo dużo wody i wartości energetycznych i dobrze, że nie skończyłem gdzieś w rowie a nawet w szpitalu. Szczęściem w nieszczęściu był fakt, ze największe problemy miałem przed bufetem.

Po dotarciu na kwaterę bardzo szybki serwis koła. Kolega Adam poratował mnie oponą i pomógł mi w wymianie dętki i opony. Zdążyłem na szybko zmienić ciuchy, zabrać potrzebne rzeczy i trzeba było jechać na start drugiego etapu. Nie byłem wcale zregenerowany i czułem, że będzie ciężko. Rozgrzewka była także w trybie ekspresowym, chcąc coś nadrobić do rywali musiałem ustawić się z przodu.
Ustawiłem się w pierwszym rzędzie, sporo zawodników jak zwykle przyjechało na ostatnią chwile i ustawiło z przodu. Był taki ścisk, że nie mogłem się ruszyć ani o centymetr. Dopiero gdy wszyscy ruszyli to mogłem się wpiąć, sprawiło to tyle problemów, że byłem bliski upadku a za mną słyszałem niecenzuralne słowa. Ruszyłem dopiero po wjeździe na drogę już ze stratą. Tempo nie było zbyt spokojne a do tego przepychanki i traciłem kolejne pozycje. Gwoździem do trumny było zwężenie na około kilometr od startu. Tam zostałem przyblokowany i byłem praktycznie na końcu peletonu. Wystarczył kilometr by stracić bardzo dobrą pozycję startową, ciężko jest wyeliminować lęk po kilku kraksach. Nadrobić też nie miałem jak, przed pierwszą stromizną oczywiście spowolnienie i już zrobiła się dziura. Noga nie podawała najlepiej i męczyłem się strasznie by dojechać do ogona peletonu. Podjazd na przełęcz Koniakowską też poszedł mi słabo, na zjeździe nie poszalałem i na drugi podjazd wjechałem już z ogromnymi stratami. Na szczęście na tym podjeździe zaczęła noga podawać i zacząłem przesuwać się do przodu. Jechałem cały czas mocno i stopniowo doganialiśmy kolejnych zawodników. Uformowała się około 10 osobowa grupka w której jechaliśmy przez większą część etapu. Grupa może liczna ale chętnych do współpracy było może 6 osób. To wystarczyło aby jechać dobrym tempem ale trochę denerwowało. Z przodu nie było nikogo widać i pozostało mocno pracować aby nikt nas nie dogonił. Przed Jaworzynką już grupa stopniała o jedną osobę. Na podjeździe miałem delikatny kryzys ale szybko minął i wróciłem na czoło i do wjazdu na główną drogę dyktowałem mocne tempo. Po wjeździe do Czech grupa trochę się rozleniwiła i wyglądało to tak, że praktycznie sam dyktowałem tempo aż do Mostów. Tam mocniejsze tempo podyktowała dwójka zawodników i spłynąłem na tył grupy. Do bufetu było przeważnie w dół wiec tempo było szybkie. Na bufecie zwolnienie i po raz kolejny wyjechałem na przód grupy. Dosyć trudny podjazd w lesie poszedł całkiem dobrze, we dwóch podyktowaliśmy takie tempo, że grupa się rozciągła a po zjeździe już było nas mniej. Dojechał do nas zawodnik który z nami wcześniej nie jechał i tempo wzrosło. Na dojeździe do Hyrczawy grupa zaczęła się dzielić, udało się zespawać a mocna jazda spowodowała, że zaczęliśmy doganiać kolejną grupkę. Trzech zawodników przeskoczyło a po wjeździe do Polski połączyliśmy się w jedną grupę. Na zjeździe zacząłem tracić i podjazd do centrum Istebnej zacząłem z kilkusekundową startą. Szybko nadrobiłem i w połowie podjazdu zacząłem przesuwać się do przodu. Tempo szło mocne i się podzieliliśmy. Na szczycie podjazdu byłem jako 2, na wypłaszczeniu nie dałem rady jechać tak mocno jak na stromym podjeździe i znowu zostałem lekko z tyłu. Po skręcie na metę miałem około 10 sekund do kilku zawodników. Byłem pewny, że meta jest na samym szczycie i nie jechałem na maksimum możliwości. Jak się okazało meta jest niżej i praktycznie bez żadnych zysków i start do poprzedzających mnie w generalce zawodników przejechałem przez matę.
Awansowałem o jedno oczko w kategorii a w OPEN o prawie 50 miejsc. Pomijając fakt, że nie byłem dobrze przygotowany do tego etapu oraz słabą dyspozycje na początku to mogę być zadowolony. Dyspozycja na trasie pozwalała na jazdę z czołówką. Patrząc na dane z licznika to był to jeden z lepszych wyścigów jakie pojechałem w tym sezonie. Defekt z pierwszego etapu pośrednio wpłynął na drugi i pozostaje niewielki niedosyt po pierwszym dniu rywalizacji.

Ostatni trening przed Road Trophy połączony z kibicowaniem kolarzom walczącym w Tour de Pologne. Wyjechałem z domu o 12.25 i w Skoczowie dołączyłem do Jas-Kółek. Zebrało się nas 5 osób i tak bocznymi drogami dojechaliśmy do Ustronia. W Skoczowie do jazdy przygotowywał się Grześ ale nie czekaliśmy na niego. Po wjeździe na dwupasmówkę zaczęliśmy jechać po zmianach i dopóki Otfin nie złapał gumy to dobrze to wyglądało. Później zaczęły się zrywy i zaczęło się dzielić, ja trzymałem się swoich założeń, czyli równej jazdy bez szarpania i momentami odstawałem od reszty. Na skrzyżowaniu niebezpieczna sytuacja, zatrzymanie się było możliwe, ale po co hamować i zatrzymywać się na czerwonym świetle, może się uda przejechać. Na szczęście bezpiecznie udało się przejechać i dalej już bez przygód. Tempo momentami było mocne, niepotrzebnie bo czasu było sporo a nie wszyscy są tak mocni i mogłoby się to skończyć źle. W Wiśle już utrudnienia, na szczęście udało się przejechać i zatrzymać w sklepie. Po uzupełnieniu bidonów pozostało dojechanie do Zameczka. Jechaliśmy już spokojniej i przed podjazdem pod Zaporę się rozdzieliliśmy. Podjazd na Zameczek wjechałem spokojnie, na szczycie czekali już Staszek i Robert i po przekroczeniu premii górskiej stanęliśmy kawałek niżej. Ludzi powoli przybywało, udało się pozyskać gadżety Tauron a czas szybko leciał. Tempo nadjeżdżających kolarzy nie było przesadnie mocne i można było chwile dłużej podziwiać rozciągnięty Peleton. Sytuacja zmieniała się dynamicznie i podczas drugiego przejazdu przez Premie Górską peleton już był nieźle przerzedzony. Jak tylko przejechała główna Grupa to od razu wszyscy ruszyli a z tyłu jeszcze jechali zawodnicy. Dopiero radiowóz z zieloną flagą zamykał wyścig. Sporo kolarzy musiało zwalniać by przejechać, my też za szybko ruszyliśmy, ale za nami były tylko 3 pojedyncze osoby i miały dosyć dużo miejsca by nas minąć. Nagrodą za oczekiwanie był zjazd do Wisły. Bardzo dobrze zjechałem, parę osób mi przeszkodziło w jeszcze lepszym zjeździe. Za rondem zjechaliśmy się i przez zatłoczoną Wisłę i Ustroń dojechaliśmy pod sklep. Po uzupełnieniu zapasów wody i dojeździe do Skoczowa rozdzieliliśmy się. W dosyć spokojnym tempie dojechałem do domu. Noga dużo lepsza niż w weekend.




Pokaż trasę GPS

Po kilku weekendach wolnych od startów w zawodach, nie miałem zbytnio czasu by startować i dlatego ta przerwa trwała aż 3 tygodnie. Byłem dosyć dobrze przygotowany, kilka dobrych treningów za mną i forma znowu idzie do góry po tym dołku jaki miałem w ostatnim czasie. Z rowerem też było wszystko w porządku, nic nie wskazywało, że będą z nim aż takie problemy. Udało się dobrze wyspać, zjeść solidne śniadanie i dobrze rozgrzać. Miejsce w sektorze też miałem dobre i nie pozostało nic innego jak walczyć. Na starcie sporo dobrych kolarzy, m.in. dawno nie widziany w Road Maraton Piotr Tomana czy Damian Bartoszek, to ci panowie mieli między sobą rozegrać ten wyścig.
Po starcie dosyć spokojnie, jechałem blisko czuba, po wyjeździe z Beska na pierwszym podjeździe miałem lekkie problemy co nie wróżyło niczego dobrego, zebrałem się w sobie i zacząłem przesuwać do przodu, trwało to do momentu gdy rozerwało mi dętkę w tylnym kole. Dawno nie miałem pecha na wyścigu i ten okres chyba już trwał zbyt długo. Bałem się, że rozwaliłem oponę i dalej już nie pojadę. Miałem źle założoną oponę i przy dużym ciśnieniu, upale i wyrwie w drodze opona zsunęła się z obręczy. Przy wymianie dętki oznaczało to minutę starty mniej, nie musiałem już ściągać opony. Zdążyłem zdjąć dętkę i pojawił się samochód serwisowy. Założyłem nową dętkę, szybko założyłem oponę, nadjechał Dominik który chciał sprawdzić czy wszystko w porządku. Napompowanie koła zajęło kilkanaście sekund i po 4 minutach postoju ruszyłem. Dominik też miał problem z kołem i dopompował powietrza. Gdy Dominik dojechał to dociągnął mnie do wolno jadącego peletonu. Reszta zdążyła przez około 7 minut przejechać nieco ponad 2 kilometry. Gdyby jechali szybciej to chyba bym już nie znalazł się w peletonie. Udało się znaleźć blisko przodu i mogłem rozpocząć wyścig bez strat. Już trochę się odechciało jazdy, boczne drogi też nie były przyjemne i poczułem ulgę gdy wjechaliśmy na główną drogę. Jeszcze przed startem ostrym udało mi się znaleźć na czele wyścigu. Pod względem mojej jazdy w peletonie jest już dużo lepiej niż jeszcze kilka tygodni temu w Wiśle. Po ostrym starcie bez zastanawiania się wyjechałem na czoło i zacząłem dyktować tempo. Kilkaset metrów dalej wyskoczył Darek i wtedy zluzowałem, nie było sensu gonić kolegi z Drużyny. Za nim skoczył zawodnik z Dukli i chwile tak jechali na czele peletonu. Damian Bartoszek szybko zespawał i znowu jechaliśmy razem. Po chwili poszedł kolejny atak, tym razem jakiś kolarz w niebieskiej koszulce odjechał i zrobił sporą przewagę, korzystając z rozluźnienia w peletonie znowu wyszedłem na czoło i podyktowałem dosyć mocne tempo. Różnica zaczęła się zmniejszać a droga piąć bardziej do góry. Długo pracowałem aż w pewnym momencie „Szeryf z Ochajo” wziął sprawy w swoje ręce i podkręcił tempo. Mnie zaczęli wyprzedzać inni kolarze którzy dotąd wieźli się w peletonie i zacząłem tracić dystans. Moje tempo na końcowym fragmencie podjazdu było bardzo słabe, niestety problemy miał też Darek i także tracił kontakt z czołówką. Najlepiej jechał Marcin i to on zaczął pierwszy zjeżdżać. Ja miałem około 30 metrów starty do kilku osób i nie miałem sił jechać. Na zjeździe straciłem znowu sporo i po skręcie w lewo widziałem przed sobą porozbijanych na kilka grup kolarzy. Czołówki na pewno nie było widać, ale dogonienie kilku osób wydawało się tylko kwestią czasu. Zjechało się nas 5 i dobrze, ze był Darek bo wspólnie mogliśmy zrobić lepszą robotę i taki był plan. Dałem mocną i długą, za długą zmianę, jeden z zawodników ledwo się za nami trzymał a trzy osoby z przodu już były na wyciągniecie ręki. Po 30 kilometrach wyścigu udało się dojechać do tej trójki i było nas 8. Na zmiany wychodziły 4 osoby i wydawało się to zbyt mało na dociągniecie do kolejnej grupy. Darek jechał bardzo mocno, moje tempo było podobne a pozostała dwójka była odrobine słabsza. Kolejną 4 osobową grupę udało się dogonić po kilku kilometrach bardzo mocnej jazdy, tempo było niezłe, upał robił swoje a sił ubywało, bidony też coraz bardziej suche a na pierwszym bufecie nie udało mi się złapać ani bidonu ani butelki wody. Przy pierwszej podaży wody z samochodu też się na nią nie załapałem i musiałem umiejętnie dawkować napojem z bidonów by mi go nie brakło. Przez krótki odcinek nie dawałem zmian, odpocząłem trochę, coś zjadłem i gdy na horyzoncie pojawiła się większa grupka to zacząłem mocniej pracować. Kolejna porcja mocnej pracy Jas-Kółek i dociągaliśmy do 3 grupy. Jechał w niej m.in. Marcin czy Piotr Wrona. Było nas już ponad 10 i mogłem chwile odpocząć na tyłach, na jednym ze zjazdów lekko się zagapiłem i zrobiłem różnice, próbując ją zniwelować straciłem nieco sił i znowu musiałem odpocząć. W połowie trasy pojawił się nieco łatwiejszy fragment i od razu więcej osób do współpracy i niezła robota szła po zmianach. Tak się złożyło, że mojej zmiany albo trafiały się przed skrzyżowaniami lub na zjazdach i to była dla mnie dobra sytuacja bo nie traciłem w takich momentach kontaktu z grupą. Około 70 kilometra pojawił się lekki kryzys i znowu jechałem po tyłach. Kilka osób wiozło się cały czas nie dając żadnych zmian wiec te moje kilkuminutowe „pobyty” na tyłach są uzasadnione, nie można cały czas ciągnąć na przodzie, bo to nie ma sensu. Na drugim bufecie wyrzuciłem bidon, niestety w krzaki i się go pozbyłem. Złapałem pełny bidon i jako pierwszy ruszyłem w dalszą drogę. Ku mojemu zdziwieniu kilkaset metrów z przodu jechała kolejna grupa. Zmobilizowaliśmy się i przy dobrej kilkuosobowej współpracy nadrabialiśmy dystans. Ja niestety miałem kolejny kryzys i niestety na zjeździe przez dodatkową nieuwagę straciłem kontakt z grupą. Tempo szło niezłe bo grupa z przodu była blisko i po zjeździe wspiąłem się na wyżyny swoich możliwości i na kolejnym wzniesieniu już byłem w grupie. Było nas już około 20 osób a tempo nie było jakieś szczególnie mocne. Mi to pasowało i mogłem trochę odpocząć, trochę za wcześnie przyjąłem ostatniego żela i później tego brakło. Na około 15 kilometrów przed metą tempo siadło całkowicie, pojawiły się próby odjazdów, jedną z nich skasowałem i dałem mocną zmianę po której towarzystwo trochę się rozruszało i lepiej to wyglądało. Popełniłem kolejny z wielu błędów tego dnia i po skręcie na końcowy 9 kilometrowy odcinek byłem na ostatniej pozycji. Tempo było żwawe, nawierzchnia nienajlepsza i przesunąć się do przodu nie było jak. Każda taka próba kończyła się fiaskiem i przy skręcie w lewo na ostatnie 2 kilometry zdekoncentrowałem się tak bardzo, że prawie wjechałem w piasek i cudem uniknąłem gleby, wytraciłem dużo prędkości, grupa odjechała i musiałem gonić. Z przodu były dwie Jas-Kółki, ale jadąc mocnym tempem szybko dojechałem do kolegów i wyglądało na to, że to ja zachowałem najwięcej sił i zmobilizowałem się do mocniejszej jazdy. Jechałem już bardzo mocno, zbliżałem się do rywali ale wyprzedziłem zaledwie kilka osób. Na finisz jechałem równo z zawodnikiem z Dukli, byłem pewny, że jest z mojej kategorii i niestety ten finisz przegrałem, musiałem jechać lewą stroną i zmieścić się miedzy pachołkami by przejechać przez mate a rywal miał prostą drogę. Zawodnik ten był z kategorii M a ja byłem oczywiście ostatni z kategorii A w tej grupie i musiałem zadowolić się 6 miejscem. Wynik dla mnie był celem drugorzędnym i jestem zadowolony. Wykonałem kawał dobrej roboty i jest do dla mnie cenniejsze niż „Wiezienie się na kole” cały wyścig i sprint na metę. Szkoda tego defektu na początku, na pewno głowa wtedy była by „inna” i może lepiej by to wyglądało. Po wyścigu nawet nie miałem ochoty na jedzenie. Nie czułem się wyjechany ale masa płynów jaką przyjąłem od rana zrobiła swoje i żołądek już dawał o sobie znać. Na koniec jeszcze około 20 kilometrowy odcinek do Rymanowa Zdroju. Noga odpoczęła i wieczorem czułem się tak jakbym nie jechał w ten dzień wyścigu.




Pokaż trasę GPS

Kolejny bardzo ciężki dzień. Po raz pierwszy od Pętli Beskidzkiej pojechałem na lepszym sprzęcie. Udało się trochę zregenerować i po wyjeździe jechało się całkiem dobrze. Normalnej mocy nie było i o jakiś mocnych akcentach nie mogło być mowy. Na początek dobra jazda pagórkowatym odcinkiem do Cieszyna i dalej w kierunku Frydka. Po drodze małe utrudnienia w Cieszynie i ostatecznie spory zapas czasowy w Dobrej. Było ciepło ale nad głowami ciemne chmury z których mógł spaść deszcz. Po dojeździe Jas-Kółek ruszyliśmy dosyć dobrym tempem w kierunku Łysej. Tempo nie było na tyle spokojne by dojechać razem i przed Krasną wszystko się rozjechało. Na szczęście odcinek z brakiem nawierzchni skrócił się do kilkuset metrów i jechało się przyjemniej niż miesiąc temu. Po dojechaniu do podnóża podjazdu chwila rozluźnienia i nadeszła chwila prawdy. Wszyscy ruszyli dosyć mocno, ja się ociągałem i za mną wystartował tylko Marcin. Zacząłem na tyle oszczędnie, że nie zbliżałem się na początku do najlepszych. Po pierwszym lekkim wypłaszczeniu dojechaliśmy z Marcinem do 7 osobowej grupki i kolejny trudniejszy fragment zaczął rozciągać stawkę. Marcin ruszył do przodu i zyskiwał przewagę, blisko za nim jechał Jarek a ja trzymałem się raczej z tyłu, pierwszy swój rytm złapał Bastek i nie próbował za wszelką cenę jechać tempem reszty. Do krótkiego zjazdu dojechaliśmy w zwartej grupce a później już zaczynało się dzielić. Marcin zrobił już dużą przewagę, za nim był Jarek a później mała luka. Gdy zrobiło się nieco trudniej to już się porozbijaliśmy i jechałem swoim tempem z podążającym za mną jak cień Otfinem. Jechało się o dziwo dobrze, tempo jak na ten dzień zadowalające i co najważniejsze równe. Jechałem na tyle dobrze, że zacząłem zmniejszać dystans do Jarka i Marcina. Na około 1500 metrów do szczytu dojechałem do Jarka i mając nieco wyższą prędkość wysunąłem się na 2 miejsce w tym małym wyścigu. Otfin też został minimalnie z tyłu a ja mając w głowie jeszcze drugi podjazd nie podkręciłem tempa, Marcin wjechał na szczyt około 30 sekund przede mną a ja też miałem minimalny zapas nad Jarkiem i Otfinem. Przy takiej jeździe i dyspozycji czas ponad 35 minut nie jest zły i ląduje pośrodku listy moich wyników. Co najważniejsze nie brakło mi sił jak zwykle na końcówkę, a przy jeździe na maksimum możliwości mógłbym wjechać szybciej na szczyt. Na szczycie chwila na złapanie oddechu i od razu zjazd w dół. Zjechałem około 3500 metrów i zaczekałem na Otfina. Dosyć trudną cześć tego podjazdu z nachyleniem 10 % wjechałem 2 raz około minutę wolniej niż ten sam odcinek za pierwszym razem. Mogłem nieco podkręcić tempo ale nie o to chodziło. Poza mną tylko Otfin zdecydował się na drugi wjazd, szkoda by mi było tej jazdy ponad 70 kilometrowej tylko dla jednego 8 kilometrowego podjazdu. Na szczycie kofola i dobry zjazd w dół, nie czułem się zbyt pewnie i miałem problem ze składaniem się w zakręty ale dosyć szybko zjechałem. Droga do Prażma szybka, prawie cały czas w dół i bez większych utrudnień. Postój w sklepie był konieczny i po uzupełnieniu bidonów powrotna droga była już ciężka. Po drodze niespodzianka w postaci podjazdu na Kohutkę. Początek poszedł nieźle a w końcówce, ściganci mi odjechali. W dalszej kolejności kolejne ścigania i zrywy, takie rzeczy trzeba pokazywać na wyścigach, na treningach to wygląda zupełnie inaczej. Przez te akcje znowu wszystko się porozrywało i dobrych kilka kilometrów musieliśmy czekać na wszystkich. Dopiero przez Trzanowicami udało się złączyć w jedną grupę i tam się rozdzieliliśmy. Od tego momentu walczyłem o przetrwanie, nie było już mocy a jazda wyglądała tragicznie. Dawno tak źle nie było. Do Cieszyna szło jeszcze w miarę dobrze, po za tym , że zgubiłem batona na zjeździe to nic ciekawego się nie wydarzyło. Przez Cieszyn też dobrze przejechałem ale później już strzeliłem i na około 2 kilometrowym odcinku Jarek dołożył mi minutę. Później już się pilnowałem i jakoś przetrwałem ostatnie 20 kilometrów. Trening na pewno nie był dobry, sam nigdy bym tak nie jechał, jak nie ma sił to trzeba zwolnić a nie jechać na siłę. Już nigdy więcej takiego tygodnia, przez 6 dób spałem tyle co normalnie w 3, do tego lekkie przeziębienie i sporo innych spraw na głowie przez co regeneracji praktycznie nie ma. Możliwości mam spore ale bez odpoczynku nie jestem w stanie ich potwierdzić. Ten tydzień będzie lżejszy niż miał być, może braknąć kilku treningów przed Road Trophy, ale trudno zawodowcem nie jestem i musze skupić się na odpoczynku. Startów ostatnio było mało, wypadają kolejne, dwie fajne czasówki zostały odwołane i w kalendarzu pojawiły się kolejne luki.

Wreszcie pojawiło się okno pogodowe, przestało padać na około 90 minut przed wyjazdem i drogi były jeszcze mokre. Przeciągałem wyjazd na tyle długo, że wyjechałem około 20 minut później niż planowałem. Zamierzałem potrenować trochę w tempie wyścigowym i dlatego wybrałem się na Jas-Kółkowy trening. Nie byłem pewny jak warunki w tamtym rejonie, w przypadku gorszej pogody miałem plan B czyli trening na miejscu w Jaworzu. Jechałem dobrym tempem cały czas i myślałem, że złapie grupę w Iskrzyczynie. Dojeżdżając do Iskrzyczyna zaczęło kropić a drogi były całkiem mokre, nieźle tam musiało popadać, pewnie dlatego na treningu był tylko Irek. Złapałem go w Dębowcu i wspólnie objechaliśmy jedną rundę, tempo było dobre ale nie wyścigowe i po jednej rundzie każdy pojechał w swoją stronę. Sprawdziłem drogę którą ostatnio pomyliłem i nie należy do najciekawszych, dopiero ostatnie znane mi już 800 metrów ma lepszą nawierzchnię. Żeby trening nie był nijaki to postanowiłem odpalić kilka zapałek, na początek krótki 30 sekundowy wysiłek z bardzo dobrą mocą, na finisz to byłoby mało ale i tak jest lepiej niż jeszcze jakiś czas temu. Na zjeździe hamulce nie chciały już hamować, klocki zdarte niemal do zera. Jakoś zjechałem bezpiecznie i bez problemu przejechałem Skoczów. Pagórki w Grodźcu pojechałem w dobrym tempie, na ostatnim zrobiłem 1 minutowy sprint z dosyć dobrą mocą, w tym czasie miałem już lepsze wyniki. Po dojechaniu do Jaworza na deser zostawiłem sobie 3 minutowy podjazd. Początek stromy i na mokrym momentami koło ślizgało się, musiałem jechać na siedząco i przez to trochę straciłem, później samochód i kolejna starta, mocna jazda w końcówce poprawiła mój wynik ale mogłem wycisnąć więcej. Mokry zjazd nie należał do super przyjemnych, udało się bezpiecznie dojechać do domu. Po treningu wyglądałem jak po jeździe na MTB w terenie, rower brudny, buty brudne a na ciuchach nie było widać rzeczywistych kolorów.




Pokaż trasę GPS